Eénennegentig jaar

Eénennegentig…

Eén-en-negentig jaar…

Je zal het maar halen, zo’n leeftijd. Je zal het maar worden en dat er dan ook nog “Lang zal ze leven” voor je gezongen wordt. (Negentig worden was al schokkend genoeg!) Mijn moeder was er een paar dagen vantevoren gewoon een beetje extra van in de war. In de war en ondersteboven en dat laatste ook nog letterlijk, want een week voor haar verjaardag was ze zomaar tot ieders grote schrik omgevallen. Patsboem, op haar achterhoofd. Gelukkig viel het mee: haar bloeddruk bleek wat laag maar ze had niks gebroken en afgezien van wat pijn en pijntjes was ze oké. Lichamelijk dan, in haar (zere) hoofd bleef het duizelen omdat ze maar niet kon begrijpen, laat staan onthouden, wat er met haar verjaardag zou gebeuren.

Toen we (haar dochters, schoonzonen en twee kleinkinderen) gisteren in haar woongroep kwamen was alles vrolijk versierd maar bleek onze jarige in haar kamer op bed te liggen. “Ze zeiden dat ik jarig ben…. en dat de kinderen…. maar ik zei: NEE, dat kán niet! Hoe toch? Ik kan toch niet… en jullie dan? Ik weet niet, hoor…” We hebben haar geknuffeld en gerustgesteld, we hebben haar in haar nieuwe verjaardagskleren geholpen en weer gerustgesteld, we hebben van alles uitgelegd, we hebben haar laten praten en we hebben haar laten zien dat we er allemaal waren. Dat we sámen waren en vooral dat laatste was het belangrijkste voor haar: samen.

En toen hebben we haar verjaardag gevierd. Haar eenennegentigste verjaardag. Dát ze genoot en hoevéél ze genoot was aan alles te zien. Aan haar (toch nog even een paar) traantjes, aan haar lach, de woorden die ze niet kon vinden, haar hand op telkens één van onze armen. Ons moedertje. Ach, dat moedertje van ons…

Eénennegentig jaar… Maar we "hebben" haar nog!