Donderdag

Buiten mijn raam is het ikweetnietwatvoorweer. Ik heb griep en lig al een paar dagen met de gordijnen dicht in bed. Toch nog geveld, ja. Ik baal er stevig van; natuurlijk heeft niemand tijd om ziek te zijn maar nu komt het zó vreselijk ongelegen, om meerdere redenen ook nog.

Ik denk iets teveel dan mijn zere hoofd aankan. Aan de notulen die ik moet uitwerken, aan de workshop die ik nu mis, aan de afspraak die niet door kon gaan en wanneer dan wel, aan hoe het volgende week nu allemaal moet en of die hoofdpijn ooit wel over gaat. Maar het meest denk ik aan mijn moeder en dat ik nu niet naar haar toe kan.

Ik ben dankbaar voor alle lieve reacties die ik heb gekregen op het vorige stukje over mijn moeder. Heel, heel hartelijk dank iedereen! Het helpt me erg om het van me af te kunnen schrijven en het helpt beslist ook te weten dat er meegeleefd wordt.

In de keuken staat ikhebgeenidee. De keuken, trouwens de hele benedenverdieping, is nu Peters domein. Verder dan de slaapkamer en de badkamer kom ik nog liever niet.

Ik draag een schone nachtpon. Wacht, dit leg ik uit: vanochtend heb ik een krachttoer uitgehaald door het bed te verschonen en vervolgens was ik meer buiten adem en meer bezweet dan na een hardlooprondje met hellingen. Toen ben ik gaan douchen en nu heb ik dus een schone, als in: lekker frisse, nachtpon aan. Dat er dus niet gedacht wordt dat ik weleens in een niet-schone.... (Note to self: dit hele stukje straks doorhalen!) 

Ik maak me geen zorgen over Noord-Korea! Nee, nee, NEE! Ik doe het niet, ik wil het niet! Met Paul daar veel te dicht in de buurt knijpt het mijn keel te onnodig dicht. Daarbij heeft hij me net weer verzekerd dat er geen Zuid-Koreaan is die zich ook maar iets aantrekt van de dreigementen van Kim Jong-Un en waarom zou ik dat dan doen? Ja, waarom eigenlijk? (Nou.... *zucht*)

Ik ga zo maar weer eens een tukje doen. Veel drinken en veel slapen, dat schijnt het enige te zijn wat helpt bij een griep als deze. Veel drinken, veel slapen en weinig zorgen maken. Dus.

Ik lees, tussen mijn slaapjes door, het derde boek van Heather Gudenkauf. “In stilte gehuld” heet het en het is ontzettend spannend. Niet op een veel-actie-manier maar meer op een hoe-en-waarom-manier. Ondanks dat het om een misdaad gaat, heb ik niet het gevoel persé te willen weten wie nu toch de dader is, ik ben geboeid genoeg door het verhaal op zich. Het klinkt vaag, ik weet het, maar ik ben pas op de helft en ik vind eigenlijk dat, als je van het genre houdt, je dit boek zelf moet lezen. Net als haar andere twee boeken: “Voor mijn zusje” en “Broer”. #leestip

Ik hoop dat ik snel, in ieder geval aanstaande zondag, weer beter ben. Er is dan een bijeenkomst die “Herinneren en Verbinden” heet en gaat over de komst en inburgering van Indische en Molukse Nederlanders in mijn woon- en geboorteplaats. Zusje B. vertelde erover en vroeg of ik het leuk zou vinden om er naar toe te gaan, om er samen naar toe te gaan. Ik hoefde er niet lang over na te denken. Zoals waarschijnlijk elk “kind” heb ik er zo’n spijt van dat ik vroeger veel te weinig aan mijn ouders gevraagd heb, veel te weinig naar hun verhalen geluisterd heb en ik hoop dat de lezingen en drie-generatiegesprekken een paar van de vele hiaten zullen opvullen. O, ik hoop zo dat ik er naar toe kan! Desnoods met een overdosis paracetamol en een tas vol zakdoeken.

Om het huis hoor ik de stemmen van kinderen die uit school komen en het gefluit van vogels. Het zijn heerlijke geluiden om bij in slaap te soezen en dat is nu precies wat ik dus ga doen. In zzzzzzlaap zzzzzzoezen.... zzzzzz....