Rondje Posbank

Elke keer als wij er kwamen, daar op de Posbank, schoot de gedachte door mijn hoofd: “Hier wil ik een keer fietsen! Fietsen in plaats van met de auto erheen en dan een eindje wandelen; op de fiets kom je immers èn verder èn zie je nòg meer van al dit fraais...”

Maar dan keek ik weer naar de hellingen, zag ik van die afgetrainde wielrenners naar boven zwoegen, en dan kegelde ik die gedachte er meteen uit. De Posbank ligt namelijk zo’n negentig meter boven NAP en is daarmee één van de hoogste punten van de Veluwe. Ik vrees dat er niet genoeg bluswater in heel Gelderland is om de brand in mijn longen en bovenbenen te blussen als ik nog maar halverwege zou zijn.

We besloten daarom flink te trainen, te trainen en te trainen. Zo gezegd, zo gedaan en sindsdien is hellingen fietsen, zelfs die Posbankhellingen fietsen, voor ons een fluitje van een eurocent. En afgelopen dinsdag reden we met slechts lichte, hier en daar wat zwaardere inspanning (maar och, daar draaien wij onze hand niet meer voor om) zomaar door het prachtige bos en die schitterende hei aldaar. Als we al licht buiten adem waren, dan kwam dat omdat het uitzicht ons de adem benam. Wat een goede conditie al niet doet, hè!

Omdat ik me heel goed kan voorstellen dat dit niveau van fietsen niet voor iedereen is weggelegd, deel ik hierbij de foto’s die ik van ons Rondje Posbank maakte. Het gedeelte over de dijk langs de IJssel kan overigens ook door ongetrainden afgelegd worden. Het ijsje en/of het rosétje halverwege in Doesburg zal ook hen ongetwijfeld goed smaken.

O.

Eh...

Er klinkt hier een dwingend stemmetje van mijn redacteur, ene mevrouw G.E. Weten... Ik moet van haar in alinea twee “flink te trainen te trainen en te trainen” vervangen door “elektrische fietsen te kopen” en het woordje “conditie” door “trapondersteuning”. 

Hmpf, muggenziftster...

We hebben anders wel ruim tweeënzestig kilometer weggetrapt! En echt niet overal met ondersteuning. Pffff...