Voor jou, van Jojo Moyes

Ondanks dat het vandaag een mooie dag was om buitendingen te doen, ondanks dat er binnen genoeg te strijken, te poetsen en te ruimen was, heb ik het grootste deel van de dag alleen maar gelezen. Ik kòn mijn boek niet wegleggen, niet tijdens het ontbijt en niet tijdens mijn lunch. Van bed naar bank naar eettafel en weer terug naar bank heb ik de ruim vierhonderd bladzijden van “Voor jou” van Jojo Moyes achter elkaar uitgelezen. Ik heb gelezen met een glimlach, een bijna hardop lach en, ik geef het eerlijk toe, met nauwelijks te bedwingen tranen. Jeetje, wat een boek!

De inhoud in het kort (want ik vind *natuurlijk* dat je het boek zelf moet lezen): Onder normale omstandigheden zouden Lou en Will elkaar nooit ontmoet hebben. Hun sociale achtergrond, hun interesses, de manier waarop zij hun levens leiden staan haaks op elkaar. Vóór zijn ongeluk waardoor hij zwaar gehandicapt raakte en vóór haar ontslag bij de broodjeszaak waar zij zo graag werkte, maar ook daarna. Als Lou, als werkeloze ten einde raad, de baan als verzorgster van Will aanneemt, is hun eerste periode samen niet bepaald gemakkelijk en aangenaam. Zij heeft geen enkele ervaring met wat voor een handicap dan ook en hij heeft een non-stop slecht humeur. Misschien wek ik nou de indruk dat het een simpel romannetje met een voorspelbaar happy end is, maar dat is het heel beslist niet. Als ik al simpele romannetjes lees dan vertel ik er trouwens niet over, niet omdat ik mij ervoor geneer maar omdat ik meestal al voor de laatste bladzij vergeten ben waar het over ging. Dit boek is allesbehalve simpel en dit boek zal ik niet gauw vergeten.

Het gaat namelijk niet alleen over dat de relatie tussen Lou en Will verandert en hoe dat gebeurt. Het gaat ook over hun familie, over de kleine tikken en zware klappen die het leven uitdeelt en hoe ga je daarmee om. Het gaat over over vastzitten in je leven en vastzitten in een lichaam dat niet meer kan doen wat het vroeger zo gewoon kon. Het gaat keuzes, over loslaten, moed en kwetsbaarheid. En het gaat over euthanasie... Jojo Moyes heeft het voor elkaar gekregen om op een luchtige toon en met een humor die me aangenaam aan Hugh Grant-films deed denken een tot op het bot ontroerend verhaal te vertellen. Eentje met een behoorlijk zwaar thema ook nog. Ik heb het boek al een paar uur uit en ik heb de rest van de dag, heel bewust, andere, niet-lees-dingen gedaan, maar Lou en Will bleven, blijven nog steeds, maar door mijn hoofd gaan: "Wat als...? Dat kàn je toch niet egoïstisch noemen...? Of...? Wat zou ik...? O, stel je toch eens voor..."

Een boek dat zo pakt, zo kan ontroeren, is in mijn ogen een cadeau. Een heel fijn cadeau.