Beste meneer de houthakker

We hebben elkaar de laatste maanden geregeld gezien daar in het bos. Aangezien deze zin een beetje verkeerd over kan komen (van u weet ik het niet maar ik ben stevig getrouwd) vul ik het even aan: het is meestal uit de verte, u bent samen met uw collega’s aan het bomen hakken en ik ren, dankzij de blubberige bandensporen die jullie wagens achterlaten, als een modderig crossmotortje over de paden.

Om eerlijk te zijn probeer ik uw aanwezigheid zo goed mogelijk te negeren. Niet alleen maakt u veel lawaai (ik hoor in het bos liever vogeltjes, bladergeritsel of desnoods helemaal niets; alles liever dan dat snerpende zaaggeluid kortom), u lijkt bovendien ook meer bomen om te hakken dan nodig is waardoor de ene lelijke, kale plek na de andere ontstaat. Gewoon vanwege die rode stip op hun stammen. Ook, zelfs, stevige bomen die niet eens in de weg lijken te staan. Brengt hun stam misschien de bruikbaarste planken op en is dat stiekem de belangrijkste reden? Vermoedelijk (hopelijk) zie ik dat verkeerd en ligt het aan mijn lekenogen. Wat weet ik nou van bosbeheer? Nul komma niets. Voor de zekerheid bied ik daarom hierbij mijn excuses aan.

Ik ben niet altijd zo argwanend, hoor, ik ga het liefst van het goede in de mens uit. Uw werk, dat dus een nietsontziende indruk op mij maakt, doet me alleen zo denken aan de manier waarop veel bedrijven en organisaties bezuinigingen uitvoeren. In het bos zie ik stompjes in plaats van stevige bomen en daarbuiten zie ik ontslagen en versobering van zorg. In het bos zie ik u en uw collega’s met oorbeschermers tegen het lawaai en daarbuiten hoor ik bestuurders zichzelf sussen met er-moet-nu-eenmaal-bezuinigd-worden, met-jouw-kwaliteiten-heb-je-zo-een-andere-baan en waarom-zouden-kinderen-niet-voor-hun-eigen-ouders-kunnen-zorgen? 

Met deze associatie heb ik u, ik ga er nu maar vanuit, geen recht gedaan. Nogmaals: dat spijt me. U doet ook maar uw werk en u bent hoogstwaarschijnlijk blij dat u nog werk heeft. Ik zal niet meer zo ongefundeerd negatief over u en uw gehak denken. Zeker niet nu ik dit onverwachte kunstwerkje op mijn looproute ben tegengekomen.

Ik zie er niet zomaar een rond iets op een stuk stam in en ik denk niet dat dit het product is van een houthakker die zich verveelde. Ik vind het veel leuker, prettiger, om te geloven dat hier iemand (u, denk ik dus maar) zijn werk een mooie draai wilde geven. Dat die persoon, u, niet alleen maar wilde omhakken, zoals door "hogerhand" besloten was, maar ook iets wilde máken. Dat u wilde maken wat er nog van te maken was. Ik wil dit echt heel graag geloven. Het doet mijn mensbeeld namelijk goed.

Dus...

Dus mocht het zo zijn dat ik er totaal naast zit en dat het een houthakkerswedstrijdje was (wie is het handigst met de zaag?), misschien zelfs iets in de trant van YES!-boom-nummer-vijftig-is-OM! of iets anders banaals, vertel het me dan niet.

Alstublieft.... Vertel het me niét! Gun me de gedachte, de illusie desnoods. Het is al zo kaal nu in mijn bos.


Met vriendelijke groet,
Sylvie