Dit jaar voor het eerst volg ik Wie Is De Mol en met elke aflevering vraag ik me af: hoe heb ik dit programma zestien jaar lang kunnen missen? Hoe is het mogelijk dat ik er tot dit seizoen amper tot niks van heb meegekregen? Toen ik Peter het concept uitlegde (opdrachten uitvoeren en eentje in de groep die de boel saboteert maar wie-o-wie is dat?) zei hij al meteen: “Ik hoor het al, echt iets voor jou, miss Marple!”, ik bedoel maar.
Maar goed, nu kijk ik het dus en ik
ben er helemaal door gepakt. Afgelopen weekend zag ik dat kandidaat Sigrid een
rood scherm kreeg en het spel moest verlaten. De tranen biggelden over haar
wangen toen ze vertelde diep teleurgesteld en ook wat boos te zijn. Dit spel
was het leukste waar zij aan mee had mogen doen en ze was er nog lang niet aan
toe om terug naar huis te gaan. Ach, dat meidje met haar oprechte verdriet, ik
had erg met haar te doen. Door haar en ook door Peters miss Marple-opmerking
moest ik aan een licht vergelijkbare situatie denken.
Het zal jaar of vijftien geleden
zijn dat Peter en ik een uitnodiging voor een moorddiner kregen. Ik was helemaal
enthousiast: een moordspel! Ik mocht detective’je spelen!
Het scenario was als volgt: een
rijke man wordt op zijn jacht in de nabijheid van zijn vrouw, minnares,
volwassen kinderen en personeel vermoord. Er zijn motieven en gelegenheden in
overvloed maar wie is de dader?
Van tevoren kregen alle deelnemers
een rol toebedeeld zodat we onze kleding daarop konden afstemmen (mijn
toenmalige collega’s gingen helemaal los in hun adviezen toen bleek dat ik de
minnares mocht spelen) en aan het begin van het diner kregen we elk een kaartje
met spelaanwijzingen. Bij één van ons stond daar de toevoeging “DADER” bij. (Tot
mijn opluchting bleek mijn personage dat niet te zijn, ik had al dagen tevoren
lopen fantaseren dat ik de dader zou ontmaskeren. Ik had zelfs al geoefend in
het bedachtzaam knikken en priemend kijken.)
De soep werd geserveerd en na wat
licht argwanend heen en weer gegluur vlogen de eerste vragen over tafel.
"Jij kapitein, waar was jij op
dat bepaalde tijdstip?"
"Wat deed jij ’s nachts in die
bewuste hut?"
"Heb jij iemand gezien? Heeft
iemand jóu gezien?"
We ontkenden en beschuldigden, logen
en ondervroegen, en er was zelfs eentje die heel doortrapt deed alsof hij de
dader was om zo iedereen op een dwaalspoor te brengen. (Ik noem hierbij geen
naam maar het was iemand die ik elke dag in huis tegenkom en dan heb ik geen
spiegel nodig...) Het was een heel leuk spel.
Herstel: het hád een heel leuk spel
kunnen zijn. We hadden namelijk het hoofdgerecht nog maar net voor onze neus
toen één van de deelnemers, in het spel de echtgenote van het slachtoffer,
zomaar uit het niks bekende dat zij de moord gepleegd had. De meesten van ons
hadden net serieuze verdenkingen op de kok gericht toen zij “Ik ben het! Ik ben
de dader!” riep.
Even was de rest stil van verbazing
over deze spontane bekentenis. Daarna volgde een moment van bewondering
("wat goed gespeeld: de bedroefde weduwe die het allemaal niet aankan")
maar toen drong het tot ons door: zij kon het als deelnemer niet aan! Ze vond
het vreselijk om te moeten liegen en bedriegen, zei zij. Zelfs als het maar
gespeeld was, zij hield toch al niet van spelletjes en niet van misdaadseries
en niet van spannende boeken en... en... en... of we niet gewoon gezellig konden
genieten van het eten.
Eh... Na zo’n anticlimax, zo’n natte
vuurpijl, zo’n domper onder de dompers? Gewoon gezellig?
Iemand probeerde de zaak nog wat te vergoelijken,
een ander deed een poging om een neutraal onderwerp aan te snijden maar de
avond was, net als het lijk uit het script, in het water gevallen. (En dan
zaten we met onze ontgoochelde gezichten er ook nog steeds verkleed bij....)
Aan dit spel moest ik dus denken. Maar zei ik hier ergens boven dat ik over
een licht vergelijkbare situatie zou vertellen? Correctie dan: niks licht
vergelijkbaar - helemáál vergelijkbaar! Want wat was ik die avond boos en zwaar teleurgesteld!
Daarom:
Lieve Sigrid, ik snap je verdriet helemaal, meidje. Echt waar. En laat ze maar kletsen, die mensen die zeggen dat het "maar een spelletje" is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten