Over een (wel!) goed voorstel

Ze heeft toch haar heup gebroken. En opereren is, gezien haar lichamelijke en geestelijke toestand, niet een logische optie. Wij, mijn zusjes en ik, kregen de voors en tegens duidelijk voorgelegd zodat wij een zo goed mogelijke beslissing zouden kunnen nemen.

Deze regels schreef ik bijna zes jaar geleden. Onze moeder, toen 91 jaar en Alzheimerpatiënt, was gevallen en mijn zusjes en ik moesten een vreselijk moeilijke beslissing nemen. De arts die haar op de spoedeisende hulp onderzocht had, legde het ons vriendelijk en duidelijk uit: onze moeder kon aan haar heup geopereerd worden maar….

“De kans dat zij èn een operatieve ingreep èn een herstelperiode in een vreemde omgeving met onbekende mensen die allerlei "nare dingen" met haar doen goed zal kunnen doorstaan, acht hij (en wij met hem) zeer klein. Daarbij zal de ziekenhuisperiode erg, heel erg naar voor haar zijn. Niet-opereren houdt in dat moeder direct naar haar thuis, naar de plek die vertrouwd voor haar is, kan gaan.”

Mijn zusjes en ik hadden samen met de verzorging van het huis waar onze moeder woonde haar zo goed mogelijk verzorgd en bijgestaan. Wij hadden haar zien afglijden van een vriendelijke, lieve vrouw naar iemand die weinig meer van de wereld begreep en die geen vreemden om zich heen duldde. Laat staan vreemden die aan haar zouden “sjorren”.

“Het is aan jullie, het is jullie beslissing.

Aan ons. Onze beslissing. Och mama...”

Onze beslissing was heel moeilijk en lag tegelijk ook voor de hand. Opereren was echt geen optie. Wij waren er met ons drietjes erg verdrietig over maar we waren wel overtuigd van de juistheid van onze beslissing. Daar dacht echter niet iedereen hetzelfde over. Er waren familieleden die vonden, die letterlijk zeiden, dat we haar een kans moesten gunnen. Dat was pijnlijk confronterend. Gelukkig begreep ik dat het uit liefde gezegd werd en gelukkig werd mijn uitleg begrepen. Twee keer “gelukkig”, want wederzijds begrip en, vanuit dat begrip, steun (voor beide kanten) waren zo waardevol tijdens die intens verdrietige periode.

Ik moest aan deze tijd terugdenken toen ik onlangs GroenLinks-kamerlid Corinne Ellemeet hoorde. Zij had een voorstel om goed (beter eigenlijk, want overbehandelen van ouderen schijnt nog te vaak voor te komen) te bekijken of het opereren van patiënten ouder dan 70 jaar wel in het belang van de betreffende patiënt is. Corinne Ellemeet vindt dat er een geriater, een specialist in ouderenzorg, ingeschakeld moet worden als het om ingrijpende beslissingen rond de gezondheid van zo’n oudere gaat. En Corinne Ellemeet kreeg een storm van kritiek over zich heen. Hoewel een eventuele (!) besparing van kosten absoluut niet meespeelde (ik weet het niet zeker maar durf erop te gokken dat een geriater heel veel meer verdient dan ik) zou zij met haar voorstel willen bezuinigen op ouderen. Dit zou natuurlijk volslagen verkeerd zijn. Als dat waar was. Maar dat is niet waar. Dit heeft zij niet gezegd. En zeker niet bedoeld.

Anders dan indertijd bij mijn uitleg werd (en wordt nog steeds) haar uitleg niet begrepen. Niet begrepen, niet gehoord en (want) niet juist in bepaalde media weergegeven zelfs. Ook de verklaringen van geriaters en andere specialisten die Corinne bijvielen werden (en worden) niet geaccepteerd. Ik vind dit heel, heel jammer. Ik vind het heel jammer dat mensen die wel hetzelfde voor ogen hebben, namelijk het belang van ouderen, nu zo van het negatieve uitgaan. Met misschien wel heel vervelende gevolgen voor die ouderen van dien.

Als dit voorstel van GroenLinks opzij geschoven wordt, kan ik alleen maar hopen dat iedereen zoals mijn moeder en hun naasten net zo’n betrokken arts treffen als wij indertijd. Iemand die niet alleen naar de aandoening kijkt maar naar de hele (kwetsbare) mens. Iemand die adviseert en de uiteindelijke beslissing aan de persoon zelf en/of de dierbaren om die persoon heen overlaat.

Zoals het hoort en zoals Corinne Ellemeet het bedoelt.