Een foto en een liedje

Op deze foto zal ik een jaar of 8, 9 zijn. Ik woonde toen met mijn ouders en zusjes (4 en 6 jaar) op loopafstand van het dorp, zoals het centrum toen (en ook nu nog) genoemd werd. Bij mooi weer wandelden wij op zaterdag naar dat dorp. We haalden dan wat boodschapjes op de markt en af en toe kregen mijn zusjes en ik een zakje patat bij een automatiek. Mijn moeder had dan altijd wat extra zakdoeken bij zich om om dat zakje te doen zodat wij onze handen niet zouden brandden. Sweet memories.

Wat nu volgt is echter wat minder sweet. Hooguit wat vertederend. (Of lachwekkend.)

Halverwege onze wandeling kwamen we langs grote huizen. Eén van die huizen had zo'n grote tuin dat daar een volière in stond waar onze woning, we woonden in die tijd met ons vijfjes in een 3-kamerflat, zomaar in zou kunnen passen. Bij die volière werd elke keer gestopt, mijn ouders en zusjes vergaapten zich dan aan alle vogels die erin huisden en met name aan de pauw, van wie zij hoopten dat hij zijn veren op zou zetten.

Mijn ouders en zusjes, ja.
Ik niet.
Ik durfde niet.
Ik durfde zelfs niet te gluren, ik wilde er alleen heel snel voorbijlopen. Dat kwam door de juf die ik toen had. Zij had in de klas over de duivel verteld. Over hoe slecht hij was en dat er “verschrikkelijke dingen” konden gebeuren als je ook maar iets met hem te maken zou hebben. Het had zoveel indruk op mij gemaakt dat het maar in mijn hoofd bleef rondspoken, zoveel dat ik, toen mijn ouders bij die grote kooi “Kijk, die pauw! Kijk, die duiven!” zeiden, ik zomaar duivel in plaats van duiven verstond.

In mijn herinnering heb ik het mijn ouders nooit verteld, ik heb hen ook nooit gewaarschuwd, ik heb wel elke keer geprobeerd om hen over te halen toch gauw door te lopen en om vooral niet te kijken. Elke keer helaas tevergeefs. En elke keer begreep ik niet waarom zij, immers volwassen en "dus" alwetend, mijn kleine zusjes aan dat grote, enge gevaar blootstelden.
Ik heb er geen trauma aan overgehouden (het is ook bij niet-begrijpen gebleven - ik heb het mijn ouders nooit echt verweten, misschien omdat de patatjes genoeg goedmaakten?) maar ik heb ook geen idee hoe het is afgelopen.
Was het pleziertje van naar die vogels kijken er op een gegeven moment af?
Merkte ik dat er toch geen “verschrikkelijke dingen” gebeurden?
Of kwam ik erachter dat ik het al die tijd verkeerd had verstaan? Als dat laatste het geval was, dan zal ik in ieder geval blij zijn geweest dat ik het nooit gezegd heb: “Nee, niét kijken! Daar zit de duivel!”

Vergis je niet: het imago van verstandige oudste is een kind heel wat waard ;)

Het liedje dat voor mij bij deze foto, deze jeugdherinnering, hoort is “Devil in disguise” van Elvis Presley. Vanwege die devil dus, al dan niet in vermomming in een volière.
En ook wel een beetje omdat ik het, zo terugkijkend, wel wat duivels dom van die juf vind om een kind van 8, 9 jaar met zo’n horrorverhaal op te schepen.