Na bijna een jaar waarin ik alleen nog maar ex-collega's had, heb ik sinds ruim een week weer een echte collega. Een pensionada-collega. En de leukste die ik kan bedenken ook nog.
We "werken" veel samen maar doen daarnaast ook dingen alleen of met anderen. Om dan aan het eind van de dag elkaar weer uitgebreid en gezellig bij te kunnen praten.
Onze favoriete "werkplek" waar wij onze "werkbesprekingen" houden (ik blijf alles wat maar even op werken lijkt, ook al zijn het grapjes, tussen aanhalingstekens zetten, ik ben nog zo blij mijn eigen "leidinggevende" en "inroosteraar" te zijn!) wisselt nogal.
Binnenshuis is dat de eettafel en bij lekker weer zitten we al gauw in onze voor- of achtertuin of op het dakterras te "vergaderen, desnoods met een extra vest aan (ik).
Een koffiezaak of terrasje ergens onderweg is ook een geliefde plek.
Net als een bankje in de zon.
Of tijdens een fietstochtje, een wandeling.
Wat zo leuk, zo extra speciaal, is aan onze "werkoverleggen" in de middag: daar kunnen we, uiteraard na de thee (😇), lekker een wijntje bij drinken. Of een biertje, een cocktail.
En dan niet alleen op vrijdagmiddag.
Ik heb veel vriendinnen die ooit collega's waren maar nooit eerder werd een vriend(in) een collega. Nu is dit anders en ik moet zeggen dat ik heel tevreden, eigenlijk wel heel, héél tevreden, ben met deze nieuwe "medewerker"!
Het is nu wel wat jammer voor zijn voormalige collega's maar ja.... Gelukkig hebben zij de foto's nog 😉
Geen opmerkingen:
Een reactie posten