Het jong leek me pas een jaar of acht, hooguit negen, maar hij stond als een enthousiaste marktkoopman de koopwaren op zijn kleed aan te prijzen. Hij had autootjes die “zo goed als nieuw” waren, bordspellen die “echt wel” compleet waren, potjes en blikjes waar je “van alles” in kon bewaren en nog veel meer voor “bijna niks”.
Een oudere man, type aardige opa, had wel interesse in een paar Donald Ducks.
“Tien cent per stuk, meneer! Bijna voor niks!”
“Wat zien ze er nog mooi uit.”
“Ja hè. Ik bewaar ze altijd in een doos.”
“Slim! Ze lijken wel alsof ze ongelezen zijn.”
“Eh...”
“Dat is heel mooi, knul! Ik wil graag deze vijf.”
“Eén euro, meneer!”
“Een euro? Je zei toch tien cent per stuk en dit zijn er maar vijf...”
“Dat zijn die andere, deze mooie zijn duurder!”
“.......”
Als het jong had geweten hoeveel ik van dit gesprekje én van het beteuterde gezicht van zijn klant genoten had, had hij mij er vast voor laten betalen.
En dan had ik het nog gedaan ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten