De documentaire “Overgave” van Marijn Frank is de afgelopen weken nogal in het nieuws geweest. In de eerste plaats vanwege de aangrijpende, kwetsbare manier waarop het is gemaakt en daarnaast ook wel vanwege de tranen van Eva Jinek die Marijn hierover aan haar tafel had en de recensie van de zeer kritische Angela de Jong (“Het mooiste dat ik sinds lange tijd gezien heb. Ik heb wel een traantje moeten wegpinken.”).
Voor wie het toch gemist heeft: Marijn en Annemarie zijn vriendinnen vanaf de schoolbanken, ze groeien samen op, gaan studeren en worden bijna gelijktijdig moeder. Ze zijn elkaars “zelfgekozen familie” maar dan wordt Annemarie ziek. Ongeneeslijk ziek. Ze vraagt Marijn haar te filmen om op die manier iets van zichzelf aan haar dochtertje na te kunnen laten. Ze schrijft brieven voor elke verjaardag die het meisje zonder haar zal moeten vieren.
“Wat grijpt je het meeste aan?” vroeg Marijn aan Eva Jinek toen zij haar tranen niet kon bedwingen. “Ze was moeder...” was het antwoord. Ze was moeder en ze moest haar dochtertje achterlaten.
“Overgave” gaat over het ziekteproces van Annemarie maar meer nog gaat “Overgave” over de vriendschap tussen beide vrouwen en over de rouwperiode die Marijn doormaakt na het overlijden van haar hartsvriendin, de leegte die Annemarie achterliet.
Annemarie was tot aan haar ziekte een hardloopster. Marijn wist dat het lopen haar vriendin mentaal en lichamelijk veel goed deed maar zelf had ze er “helemaal niets mee!”. Dan sterft Annemarie en erft Marijn haar hardloopkleren.
In de film laat Marijn zien hoe zij via die sport en met de kleren van haar vriendin met haar rouw probeert om te gaan. Als het Annemarie door donkere periodes heen hielp - misschien lukt het haar dan ook om weer plezier in het leven te krijgen, dan “moet” het maar zo, met hardloopschoenen aan. De marathon van Berlijn wordt haar doel.
Na het overlijden van onze jongste was ik niet zo met hardlopen bezig als ik nu doe, ik ben toen wel iets vaker gaan lopen. Het in mijn eentje afzien in de buitenlucht was fijn maar ik had meer hulp nodig om met mijn rouw en verdriet om te gaan. Het mooie van hardlopen is dat je erachter komt dat je sterker bent dan je denkt, dat je soms bijna kapot lijkt te gaan maar dan toch weer op adem kunt komen. Maar, zoals de trainer die Marijn inschakelt het zo treffend zei: “Het rennen alleen kan daar niet voor zorgen. Je komt altijd weer terug bij jezelf, de kern.”
Net als ik indertijd heeft Marijn meer hulp moeten zoeken. Net als ik indertijd heeft zij ondervonden dat rouwen hard werken is en dat je je verdriet niet moet verstoppen of zelfs uit de weg moet gaan. Pas als je je eraan over durft te geven, kan je met je verdriet en je gemis leven, kan je weer plezier in het leven krijgen.
Met of zonder hardloopschoenen aan.
De marathon van Berlijn heeft Marijn helemaal uitgelopen. In de kleren van Annemarie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten