Vijfenzestig

Gisteren was ik jarig.  

Ik heb een leuke dag gehad, ja, dankjewel. Bedankt ook voor alle felicitaties. En voor degenen die er geen gestuurd hebben, het vergeten zijn of wat dan ook: geeft niets, voel je er niet vervelend onder, ik vergeet ook wel eens wat, ik begrijp het, het hoeft ook niet, hè, even goede vrienden. 

Maar ik was dus jarig en ik ben vijfenzestig geworden. 

 

Vijfenzestig ja. 

 

Ik heb me nooit wat van mijn leeftijd aangetrokken. Niet in het negatieve in ieder geval. 

Zestien betekende eindelijk op een brommer rijden, achttien mijn rijbewijs mogen halen. 

Met eenentwintig meerderjarig worden (in de zeventiger jaren dus) heb ik gemist omdat ik een paar maanden voor die verjaardag trouwde en op die manier meerderjarig werd.  

Dertig worden: ja, prima, logisch voor een negenentwintigjarige. 

Vijfendertig was volgens een kennisje een te grote confrontatie; zij weigerde vanaf die leeftijd nog langer haar verjaardag te vieren. Iets wat ik toen niet begreep, eigenlijk ronduit belachelijk vond. (En nog steeds.) 

Mijn veertigste verjaardag werd extra leuk door het cadeau wat Peter had bedacht: een musicalarrangement inclusief hotelovernachting en uitgebreid diner. Zo bijzonder, zo genoten!

Vlak voor ik vijftig werd waarschuwde mijn omgeving mij voor Sara’s in de tuin en andere beschamende versierselen maar omdat mijn zusjes (die daar verantwoordelijk voor zouden zijn) jonger zijn dan ik en mijn wraak dan uiteraard erg zoet zou zijn, vreesde ik daar totaal niet voor. En terecht. 

Tien jaar later: mijn zestigste verjaardag. Ter gelegenheid daarvan hadden we een paar dagen in Scheveningen geboekt. Fijn hotel, leuke uitjes, lekker eten, goed weer en bij thuiskomst een prachtige bos bloemen van mijn oudste. Bloemen, kaarten, felicitaties, cadeautjes en ergens op de achtergrond het besef: “Zestig... Dat is toch een eind voorbij de helft...” Om die gedachte, met dank aan mijn goede gezondheid, genen en conditie, meteen weer los te laten. 

 

En nu, gisteren, weer bloemen, kaarten, knuffels, uitjes, felicitaties en cadeautjes (dit alles loopt die ene die-haar-verjaardag-niet-meer-wilt-vieren dus mooi mis!) en vijfenzestig dus.

Het is me een getalletje wel. Vind ik zelf. Vijfenzestig werden ouders, tantes, ooms, ”oude” mensen. Niet mensen van mijn generatie. Zo heb ik tenminste lang gedacht. Nu niet meer, hoor. Dankzij die ouders, tantes, ooms en anderen die (ruim) voor mij geboren zijn en die echt niet opeens na hun vijfenzestigste kreunend, steunend en krakend neergevallen zijn maar gewoon verder leefden, weet ik wel beter. Je bent zo oud als je je voelt. Preciezer nog: je bent zo oud als je doet. 

En zoals mijn oudste ooit tegen zijn oma, mijn moeder, zei toen zij al ruim tachtig was en zichzelf lachend(!) een oudje noemde: “Je bent niet oud, je leeft gewoon al wat lang.” 

Omdat ik me niet oud voel en geen idee heb hoe oud-doen is, vind ik dat een mooie omschrijving. 

Alleen wat jammer dat een van mijn vriendinnen het nodig vond om te laten zien hoé lang ik al leef....