Een collega heeft een reis geboekt naar een land waarvan je amper weet waar het ligt en opeens kom je overal de naam van die vakantiebestemming tegen.
Je vriendin is helemaal idolaat van de hond die zij net heeft en opeens zie je overal hondenuitlaters met precies zo’n beestje.
Je weet net dat je zwanger bent en, ja hoor: opeens overal dikke buiken.
Opeens? Opeens en overal?
Toeval?
Heel herkenbaar in ieder geval.
Ik heb geen vakantieplannen, geen vriendin die constant foto’s van haar hond doorstuurt en ben zeker niet zwanger - mijn “opeens en overal” opduikende berichtjes gingen de afgelopen dagen over dieren.
Het begon met een artikeltje over bijen, over Britse bijen. In Groot-Brittannië is er iemand die de functie van koninklijke bijenhouder heeft. Vrijwel meteen nadat bekend gemaakt werd dat de koningin, de echte, niet die van de bijen, was overleden heeft deze man, John Chapple is zijn naam, de bijen van de paleistuin hiervan officieel op de hoogte moeten stellen. Geheel volgens protocol heeft hij eerst zwarte linten om de bijenkasten gebonden en daarna op elke kast geklopt om vervolgens het verdrietige nieuws op fluistertoon door te geven. Dit alles om te voorkomen dat de bijen zouden stoppen met het maken van honing, misschien wel zouden vertrekken of, nog erger, zouden sterven. Van bijgeloof naar traditie en dat al eeuwenlang.
Asterix zei het al: “Rare jongens, die Britten.”
Daarna las ik over een slang in een Zweedse dierentuin. Bezoekers zagen de tweeënhalve meter lange en zeer giftige koningscobra via een opening van een lamp uit zijn hok verdwijnen, filmden de ontsnapping en sloegen alarm (uiteraard in deze volgorde). Een hele week hebben medewerkers pogingen gedaan om het beest te lokaliseren en vervolgens te vangen. Het eerste lukte, het tweede niet maar gelukkig is Houdini, zoals de slang nu genoemd wordt, uiteindelijk zelf naar zijn verblijf teruggekeerd. Omdat het daar buiten te stressvol en ook te koud was, veronderstelde de directeur van de dierentuin.
Het was een rare gewaarwording voor mij om me helemaal in zo’n eng beest te kunnen verplaatsen.
En toen was de beer los. Figuurlijk en ook een beetje letterlijk want wat was er “opeens” in het (mijn) nieuws? De Fat Bear Week. Ik had er nooit eerder van gehoord maar het is dus een week waarin bezoekers van een nationaal park in (natuurlijk) Amerika kunnen stemmen op hun favoriete dikke beer. En waarbij (weer natuurlijk) gefraudeerd werd. Beer 747 (635 kilo - hoe weeg je zo’n dier??) versloeg dit jaar beer Otis, recordhouder met vier titels. Het is fatshaming op z'n kop.
Een andere verkiezing, ook bijzonder en ook omgeven met iets van een schandaal is de Vogel van het Jaar-verkiezing in Nieuw-Zeeland. Daar werd dit jaar de kakapo, een zware, niet-vliegende papegaai, uitgesloten van deelname. Mijn formulering “iets van een schandaal” is een understatement aangezien er na dit besluit een rel is losgebarsten, er werd zelfs gesproken van vogeldiscriminatie. Volgens Kakapo-aanhangers was dit niet overdreven, want had de organisatie vorig jaar niet een vleermuis laten deelnemen? Een niet-vogel die ook nog gewonnen had?
Hoe kwam ik nu aan al deze (en meer, maar ik wil het even hierbij laten, dit stukje wordt zo al lang genoeg) artikelen en berichtjes? Was het louter en alleen toeval? Maar toeval bestaat toch niet?
Nee (zei Google), ik ben gewoon “slachtoffer “geworden van de zogenaamde frequentie-illusie. Ik dácht dat ik dezelfde soort berichten opeens vaak en overal tegenkom maar die illusie klopt niet. Ze waren er altijd al, alleen lag mijn aandacht er nu op. Het kwam door een soort algoritme in mijn eigen hoofd.
Net zoals je brein met een bepaald vakantieland, dat ene hondenras overspoeld kan zijn, aanstaande ouders vol zijn van hun zwangerschap, stond mijn blik door die (koninklijke!) bijen de afgelopen dagen op beesten gericht. Zo simpel lijkt dat te gaan.
Zo simpel en zo ontspannen. Want het had wel wat, al dat dierennieuws. Het was verfrissend om even geen berichten over oorlog, stijgende energiekosten, klimaatverandering en meer van dat al te lezen maar om mij die cobra als huismus voor te stellen. Om mij af te vragen of beer Otis nu extra aan het eten is, wat die bijen van koning Charles vinden en of de kakapo erg verdrietig is dat er niet op hem gestemd kon worden.
Het was verfrissend om bij winnaar van verkiezingen niet aan die ene voormalige president van de VS te denken maar aan een klein rotswinterkoninkje.
2 opmerkingen:
Dat van die bijen die het overlijden aangezegd kregen verbaast me niks. k ben geboren en opgegroeid in Midden-Drenthe en daar was het in de jaren '50 in ieder geval nog gebruikelijk dat de bijen de dood van hun imker gemeld kregen. Er werd zacht op de korf op kast geklopt en op zachte toon werd dan gezegd "De baos hef 't er toedaon". Het (bij)geloof,- een toepasselijk woord in dezen-, wilde dat de bijen niet meer zouden vliegen als ze niet wisten.
Ben 35 jaar lid geweest van een toneelvereniging en 2 medespelers waren fanatieke hobby-imkers en in de jaren '90 was het ook langs de Veluwezoom nog gebruikelijk dat de bijenvolken de dood van hun baas aangezegd kregen. Het schijnt (in het verleden) een algemeen gebruik onder bijenhouders geweest te zijn.
Misschien moet Obelix zijn uitspraak wel aanpassen "Rare jongens die imkers"
Dankjewel voor dit bij-zondere verhaal!
Bijen zijn blijkbaar in meerdere opzichten beestjes om zorgvuldig mee om te gaan.
Een reactie posten