Zoals elk jaar wel was er de laatste tijd, en dan duurt het nog ruim een week tot 5 december, al behoorlijk wat commotie rond Sinterklaas en zijn feest.
Het begon met het zinken van een pakjesboot. Als ik de reacties over dit dramatisch in beeld gebrachte gebeuren moet geloven zijn er hierdoor kinderen op het hysterische af in paniek gebracht. Met als vanzelfsprekend gevolg dat hun ouders hun eigen nachtrust wel op hun buik konden schrijven. Men sprak zelfs van #sinttrauma.
Daarna maakte Daphne Bunskoek in RTL Boulevard een uitglijer van jewelste. Tijdens een gesprek over pepernoten (kruidnoten!), die men overigens (tip van het jaar, zeker voor mensen met huisdieren en/of een vochtig huis) het beste in een tupperwarebakje bij de klaargezette schoen kan zetten, had zij haar gast gevraagd of het lang geduurd heeft voordat diens kinderen erachter kwamen dat Sint niet bestaat. Volgens de artikelen hierover (ja, zover is het gekomen) was niet alleen de gast maar waren ook alle andere aanwezigen to-taal in shock. Evenals alle ouders die hun kinderen naar dit programma lieten kijken (“Weer een slapeloze nacht. En bedankt!”).
Ik heb het fragment opgezocht, zag weinig shock en vond de reacties behoorlijk overdreven. Net als de hysterie rond die “Taaitanic” overigens. Een kinderziel kan best wel wat hebben en de fantasie van hardcore-gelovigen is zeer rekbaar. Het vinden van snoepgoed in een tupperwarebakje naast je schoen lijkt me lastiger te behappen. (Net als al het andere Boulevard”nieuws” voor een jong kind, maar dat terzijde.)
Toen onze jongens nog volop in Sinterklaas en zijn gevolg geloofden bestond er nog niet zoiets als het Sinterklaasjournaal. Hoe leuk Dieuwertje Blok het ook doet; ik denk dat ons zo toch veel gebroken nachten en, waarschijnlijk, tevergeefs geboden nazorg bespaard zijn gebleven. Natuurlijk waren het ook bij ons onrustige dagen maar het ergste wat kon gebeuren qua “echte” consternatie was het aantreffen van de troep die de rotzooipiet in klaslokalen had gemaakt.
Nee, als ik terugdenk aan een gebeurtenis die de hashtag sinttrauma meer verdient, kom ik op een pakjesavond, gevierd nog voordat wij kinderen hadden. Het was een ouderwets gezellige avond met gedichten en surprises. Zo was de verwachting bij aanvang tenminste...
Helaas bleek er zich onder ons een Sint met een wat wreed gevoel voor humor en een zeer creatieve geest te bevinden.
Een van ons had bovenaan haar verlanglijst een vissenkom gezet en degene die haar lootje had getrokken (die creatieve, wrede enzovoort Sint dus) kon daar wel wat mee. Er was een gedicht waarin de inhoud van het bijbehorende pak niet alleen langzaam maar zeker werd onthuld maar waarin ook duidelijk werd dat het geven van een leeg aquariumpje niet des Sints was. Daar hoorde toch minstens een vis bij. Tot op dit punt was er niks aan de hand, natuurlijk zou er een goudvis bijgekocht worden, dat was ook bedoeling van de ontvanger: eerst een kom, daarna een vis.
Maar, zo ging het gedicht verder, Sint had zijn imago van gulle gever hoog te houden maar aangezien een vis in water hoort... en water zich niet in laat pakken... in ieder geval niet in vloeibare vorm...
Het kwam erop neer dat er maar eens in de vriezer gekeken moest worden.
Ik herinner mij na jaren nog met hoeveel afgrijzen er een blok ijs uit de vrieskast gehaald werd. En met hoeveel meer afgrijzen ontdekt werd dat er iets oranje-achtigs mee ingevroren was.
Het blok ijs werd, zoals de instructie op rijm luidde, in de kom gelegd en dan “zou het cadeau compleet zijn”. Niemand van ons (op die “gulle gever” na natuurlijk) wist of zij/hij het volledig ontdooien wel wilde meemaken. (NB Het concept sushi/sashimi was in die tijd nog niet bekend bij ons.)
Het smelten ging tergend langzaam. Een van ons (en toen konden we meteen vermoeden wie de creatieve Sint was) suggereerde om de ijsklont in een pannetje om te leggen en vervolgens op een zacht vuurtje te zetten, maar hier werd luid tegen geprotesteerd. Heel luid.
Halverwege de avond was er van het ijs zoveel gesmolten dat wij de contouren van een visje konden zien. En aan het eind, toen alle pakjes, met de, van de weeromstuit, nodige omzichtigheid, waren uitgepakt hoorden we gespat met water en een luid “O, kom er eens kijken!”.
En nooit eerder had die zin zo luguber geklonken...
Disclaimer: Ik was niét die Sint! En ook niet degene die een bevroren stuk winterpeen, uitgesneden in de vorm van een goudvis, kreeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten