“Maar voelde hij zelf niet dat het niet klopte?”
“Waarom deed hij zo gemeen tegen al die mensen, waarom wilde hij graag dat zij bang voor hem waren?”
“Zo mag een keizer toch niet zijn? En ministers moeten toch ook eerlijk zijn?”
“Maar... maar... maar?”
Deze vragen, misschien niet letterlijk zo geformuleerd, had ik toen ik het sprookje over de nieuwe kleren van de keizer voor het eerst hoorde. Ik zal een jaar of acht geweest zijn en ik zal vast met de klas meegelachen hebben toen onze juf vertelde dat die ijdele keizer poedelnaakt door de stad werd gedragen maar ik herinner me vooral mijn verbazing. Verbazing en verontwaardiging.
De juf had geprobeerd om het uit te leggen. Dat die nep-kleermakers niet alleen boeven waren maar vooral heel slimme boeven. Dat keizers, koningen en andere bazen natuurlijk wel goed, extra goed zelfs, moesten zijn maar dat dat weleens vergeten werd. Dat die ministers niet alleen bang voor de keizer waren maar ook bang om geen baan meer te hebben.
“Maar toen die ministers zagen dat hij zonder kleren aan naar buiten wilde, toen konden zij hem toch wel tegenhouden?” had ik volgehouden.
“Tja, zoveel moed hadden zij dus niet. Kalm maar, het is niet echt gebeurd, het is een sprookje!”
De vragen die ik toen als achtjarige had, kwamen, iets anders geformuleerd, onlangs weer bij mij naar boven. Alleen betroffen zij nu niet die keizer met zijn niet-bestaande kleren en angstige ministers en onderdanen. Zij borrelden in mij op toen ik las en hoorde over die ene presentator die men kennelijk ook niet durfde tegen te houden en over degenen die hem niet wílden tegenhouden.
“Maar.... maar.... maar?!”
Ik ben allang geen acht meer, ik ben ook allang niet meer zo naïef als toen (hoewel ik kennelijk nog steeds verbaasd over dergelijke praktijken kan zijn) en ik geloof ook allang niet meer in sprookjes.
Maar toch...
Naïef of niet, ik wil wel blijven geloven in mensen als dat jochie dat “Maar hij heeft niets aan! De keizer is bloot!” riep. En in mensen als zijn vader die niet tegen hem zei dat hij toch stil moest zijn waardoor anderen ook zagen dat het echt niet oké was wat er voor hun ogen gebeurde en vervolgens hun mond open durfden te doen.
Ik wil wel blijven geloven dat er altijd zulke mensen zullen zijn.
Maar toch...
Maar toch... was er nu maar een juf die geruststellend zegt dat die presentator eigenlijk die verzonnen, doorgedraaide keizer is en dat het niet echt gebeurd is, dat het een sprookje is.
Een lelijk sprookje desnoods, alles beter dan de nachtmerrie voor degenen die onder deze man en zijn "gevolg" hebben geleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten