Dááág Winter

Hallo Winter,

U bent nu alweer een poosje in het land en ik heb er even behoefte aan om u een briefje te schrijven. Omdat het mogelijk is dat de inhoud van mijn verhaal u wat koud op uw dak valt (en geloof me, ik weet hoe naar dat is), heb ik op internet opgezocht hoe een dergelijke boodschap het beste overgebracht kan worden. Ik pak zulke dingen graag zorgvuldig en zo tactvol mogelijk aan. Op internet stond dat een slechtnieuwsgesprek uit minstens vijf stappen dient te bestaan. Stapt u mee?

De eerste stap luidt: vermijd koetjes en kalfjes en val meteen met de deur in huis. Echt waar. Het klinkt wat cru maar misschien moet u het maar vergelijken met een pleister en voorzichtige artsen enzo. Want mijn bericht aan u komt, zonder die koeien en kalveren, hierop neer:

Ik ben u zat! U kunt wel gaan!

Zo. Volgende stap...

Volgens de tweede stap moet ik nu uw emoties opvangen. Ik zou wel willen maar dat is een beetje lastig zo vanachter mijn toetsenbord; ik weet immers niet wat u nou voelt. Geen blijdschap, schat ik zo in. Heb ik u nou verdrietig gemaakt? Boos? Of zucht u nou wat vermoeid? Zo van: “Daar gaan we weer! Dat heeft Lente nou nóóit...” Ik stel voor dat ik deze stap dus oversla. Bij wijze van troost post ik hier wat foto’s waar u best goed op staat (al zeg ik het zelf).

Stap drie: argumenten uiteenzetten. Nou, hier komen ze. Mijn grootste argument is dat u vaak erg ongelegen komt en bovendien altijd te lang blijft hangen. Dat laatste vooral. Zonder gure wind, verraderlijke ijzel en sneeuw op ongelegen plekken, vind ik u wel te doen, maar mèt dat alles vind ik u niet bijster sympathiek. Dit geldt overigens niet alleen voor mij; ik spreek veel mensen die u dan ook een pijn in het zitvlak vinden. Mensen zonder winterbanden, mensen met een treinabonnement en zieke kinderen die zich snel vervelen, en mensen met een winterdepressie, om maar een paar te noemen.
Ik heb geen last van uw depressie, ik heb een ander, maar ook redelijk groot, probleem: u staat mij niet. Ik krijg een grauwe huid, statisch haar en een bijzonder onflatteus rode neus van u. (U staat alleen maar kleine kinderen en Doutzen Kroes goed.)

Stap vier houdt in het bespreken van oplossingen. Ook hierbij is het wat lastig dat wij niet echt tegenover elkaar zitten. U kunt dus alleen maar luisteren naar wat ik, zo redelijk mogelijk want ik ben maar een leek en een koukleum bovendien, heb proberen te bedenken.
Mijn oplossing, voorstel, is dat u op eerste kerstdag komt en meteen begint met sneeuwen. Bij voorkeur alleen op plekken waar niet gereden en/of gelopen hoeft te worden. Dit houdt u vervolgens een week of twee, vooruit drie mag ook, vol. Daar mag dan zo’n lekkere vrieskou gerust bij. Zo’n watje ben ik nou ook weer niet. Sterker nog: ik heb een paar keer hardgelopen bij zes graden onder nul en ik vond het heerlijk! Daarbij gun ik de schaatsliefhebbers ook hun lol. Echt, ik denk niet alleen aan mezelf. (Zeker niet nu ik snowboots en thermo-ondergoed heb.)
Kunt u hiermee uit de voeten?

Dan komen we nu bij de laatste stap: stap vijf, de afronding. Deze stap zou ik snel willen nemen. Snel en heel letterlijk ook. Dus: zullen we het hierbij dan maar afronden? Ik stop met mijn brief en u gaat weer weg. Met heel stille trom en zonder te kwakkelen graag. Oftewel zonder nog even te vriezen vlak na een regenbui en zonder zo’n nare temperatuur waardoor wij toch naar vrieskou gaan verlangen. Ja, ik ken uw streken! O, en bij dat liever-vandaag-dan-morgen-weggaan kunt u de deur wijd openlaten, hoor. Heel wijd. Zodat uw opvolger Lente er gemakkelijk door kan, met alle bagage van frisse ochtenden die langzaam maar zeker overgaan in aangename middagen, van prille lentebloemen, kleine eendenkuikentjes in de vijvers, steeds langer licht en heel veel zin in nieuwe dingen. (Ik kan niet geloven dat jullie familie van elkaar zijn!)

 
Laatste stap, eentje die niet bij de slechtnieuwsgesprekstappen stond maar die ik, beleefd als altijd, er toch bij wil hebben: bedanken en afscheid nemen.
Dus:

Dááág Winter! Bedankt nog voor de mooie plaatjes en de heerlijk frisse hardlooprondjes.
Dááág Winter, tot over lang! Tot over heel lang!