Brieven

Een paar uurtjes met binnen-zit-weer, een kop warme thee en een doos vol halfvergeten brieven. Het begon als een opruimklus maar het werd slenteren over Memory Lane, steeds langzamer slenteren.

Een aantal brieven kon meteen de prullenbak in; dat waren door de mazen van het meteen-weggooien-net heengeglipte nieuwsbrieven, de meeste niet eens gelezen. Weg ermee! Reclame: waarom heb ik dat bewaard? Weg ermee! Een handjevol afgehandelde werkpost: in de prullenbak!

Maar toen...

Voorstellen en afspraken voor bijkletsuurtjes en we-moeten-elkaar-hoognodig-weer-eens-zien-dagen. “Koffie bij jou of koffie bij mij?”, “Welke stad nu?” en “Het is weer veel te lang geleden!”. Mijn mondhoeken gingen omhoog en het tempo van het opruimen langzaam omlaag.

Brieven met “Je vroeg hoe het met me gaat, nou....” en “Tot mijn grote verdriet moet ik vertellen dat...” Brieven die moeilijke herinneringen naar boven haalden, brieven vol medeleven en brieven van en over mensen die er niet meer zijn. En mijn thee werd koud.

Verslagen van vakanties en uitjes, sommige zo grappig en beeldend verteld dat ik er weer om moest lachen. Recepten, boekentips en foto’s van kersverse kleinkinderen. Verhalen die met "Wist je trouwens dat..." begonnen en met "Wat lief dat je aan me dacht!". Ik nam er nog maar een kop thee bij en ging er nog wat lekkerder bij zitten.

Reacties op mijn blogstukjes (“Ik kreeg het niet op je blog gepubliceerd, dus ik schrijf je maar even zo...”). Updates uit Bennekom, Berkeley, Utrecht en Seoel van zoonlief. Ik herlas ze allemaal en voor de zoveelste keer. Alsof ik alle tijd van de wereld had.

Veel kattenbelletjes van Peter. Van vlak voor een paar dagen uit; hij was al vrij en ik moest nog een dagje werken: “Ik heb een nieuwe site gevonden met nòg beter weer voor aankomend weekend!”. Van als hij thuis was en ik in de bieb: “Ik heb ondertussen...”, dan had hij iets geregeld of afgesproken of zomaar geboekt, en als ik zo’n berichtje las na een onheuse klant dan was ik mijn ergernis in één klap vergeten.

“Er wordt tegenwoordig zo weinig meer echt geschreven”, verzuchtte iemand laatst. “Het is allemaal mailen wat de klok slaat!” en zij vond dat maar kil. Ja, “kil” was de juiste omschrijving volgens haar. Maar ìk heb een doos vol brieven van lieve mensen en met dierbare herinneringen. Een hele ònkille mailbox vol.