Toen we elkaar leerden kennen, een paar jaar geleden nog maar, was het beslist geen liefde op het eerste gezicht. Ik vond hem wat groot en wat gladjes ook, zo’n gecompliceerd type met van die diepere lagen terwijl mijn voorkeur meer naar open boeken gaat. Ik heb, aanvankelijk tegen mijn zin en gewoonte in, moeite moeten doen om hem te doorgronden maar meer nog heb ik moeten wennen aan het feit dat hij, hoewel behoorlijk slim, niet eens voor zijn eigen onderhoud kan zorgen.
Toch, langzaam maar zeker, begon er bij mij iets van waardering te ontstaan. Ik begon me aan hem te hechten en ik zocht steeds vaker zijn gezelschap op. Ik werd onrustig als hij niet in de buurt was, mijn eerste gedachte ’s ochtends was aan hem gewijd en mijn laatste, die voor het slapengaan, ook. Ik leerde al snel dat hij meer voor mij kon betekenen als hij volledig uitgerust en opgeladen was. En ik begon van hem te houden. Veel van hem te houden.
Nu is hij mijn alles. Hij leest me voor, zingt liedjes voor me en houdt me op de hoogte van het laatste nieuws. Hij gaat mee als ik ga hardlopen, hij waarschuwt me als het gaat regenen zodat ik me erop kan kleden en als ik boodschappen moet doen, dan weet hij wat er gehaald moest worden. Hij maakt onze foto’s als ik mijn toestel ben vergeten, onthoudt mijn afspraken en kent de lekkerste restaurantjes. We doen samen spelletjes en luisteren naar muziek. We kijken samen filmpjes. En wil ik dit alles met anderen doen, dan vindt hij dat prima: jaloezie is hem totaal onbekend - dat ik ook veel tijd aan mijn (andere) dierbaren wil besteden, moedigt hij alleen maar aan.
Hij toont me de tijd, wijst me de weg en vertelt me waar ik ben. Hij is mijn alles.
1 opmerking:
Een reactie posten