Ditmaal kwam haar leestip via de post. In een envelop met een postzegel (“Krijg je ook nog ’s gewone post.”). Ik ben van haar veel gewend maar dat ze mij een thriller aanraadde, daar keek ik wel even van op.
"Later" van Rosamund Lupton:
Op een prachtige, warme zomerdag wordt de blauwe lucht bevuild door de zwarte rook van een school die in brand staat. Grace, een van de moeders die zich ernaartoe hebben gehaast, beseft dat haar dochter Jenny zich nog in het gebouw bevindt. En Grace doet wat elke moeder zou doen: ze rent naar binnen om haar kind te redden. Ze weet Jenny te bereiken, maar door de intense hitte en dikke rook raken ze beiden zwaar gewond en belanden in het ziekenhuis, waar ze moeten vechten voor hun leven. Het echte gevecht begint echter pas later, wanneer blijkt dat de brand is aangestoken. De pyromaan loopt nog vrij rond en lijkt erop uit te zijn Grace en haar gezin te vernietigen... (Boekmeter)Een spannend boek, een gewoon spannend boek, zo leek het op het eerste gezicht. Maar toen kwam het: het verhaal wordt verteld door Grace. Grace, die in een coma ligt, die uit haar lichaam kan stappen en “dus” rond kan lopen, en die daarbij vergezeld wordt door ook-uit-haar-lichaam-gestapte Jenny. Beiden zijn onzichtbaar en kunnen geen contact leggen met de mensen om hen heen. (Ja, ik snap de eventueel opgetrokken wenkbrauwen op dit punt maar blijf er alsjeblieft nog even bij, het wordt echt de moeite meer dan waard!)
Want is het een wat òngewoon en spannend boek? Een met een paranormale twist? Ja, ook, maar vooral een boek over een vrouw die letterlijk en figuurlijk tegen alles in voor haar gezin wil blijven zorgen, haar gezin wil blijven beschermen. Een vrouw die aanvankelijk denkt dat zij de enige is die dat kan doen, die dat het bèste kan doen, beter zelfs dan haar man, en die langzaam maar zeker durft in te zien dat dat (gelukkig) niet zo is. Het boek gaat ook over loslaten. Het loslaten van vastgeroeste ideeën en het loslaten van steeds onafhankelijker wordende kinderen. En over afscheid nemen.
Moet je geloven dat er bovennatuurlijke, zesde zintuigelijke zaken bestaan om "Later" te kunnen lezen? Ik vind van niet. Ik kon al heel snel meegaan in de vorm waarin de schrijfster het geheel had gegoten. Wie anders had het verhaal zo duidelijk, zo aangrijpend kunnen vertellen als Grace zelf? En aan wie had zij het beter kunnen vertellen dan aan haar man? Vooral dat laatste was voor mij het meest logische; dat ze alles wat ze ontdekte, dacht, voelde, betreurde en hoopte met haar man deelde. Met wie anders?
Het boek gaat over liefde. En ik weet zeker dat ik het nog een keer zal lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten