Mijn dag op z'n kop

Zonder deze sneeuw had ik vandaag in lekker warme baden gelegen, gezellig bijkletsend met vriendin J. Dan hadden we gewacht tot het gebubbel weer zou beginnen en dan hadden we gelachen om de spatten in onze neus en op mijn bril. Hadden we natuurlijk heel flink even buiten gezwommen met alleen ons hoofd boven water vanwege de frisse kou. Zonder deze sneeuw hadden we daarna op warm woestijnzand gelegen en waren we vast zomaar in slaap gevallen, hadden we gezellig geluncht en ’s middags bij een open haard heerlijk rozig thee gedronken. Dan hadden we samen genoten. Voor 100%.

Maar deze sneeuw zette mijn, onze, dag op z'n kop.

Daarom zat ik vandaag thuis. Zat ik in mijn eentje te kijken naar besneeuwde tuinen en een besneeuwde straat. En naar kinderen op sleetjes, voortgetrokken door hun ouders. Zag ik steeds meer voetstappen in ongerepte sneeuw en een struik die, bedolven onder al dat wit, op een kabouterhoofd leek. Daarom keek ik naar langzaam rijdende auto’s en glibberende fietsers, en werd ik bijna gehypnotiseerd door de dwarrelende vlokken voor mijn raam. Vandaag dronk ik in mijn eentje thee, tuttelde ik wat, las ik een paar bladzijden en keek ik een filmpje op mijn laptop. Genoot ik toch wel. Voor bijna 100%.




Naschrift: De foto van de jolige sneeuwpop heb ik *ergens* op internet gevonden. Gewoon vanachter mijn laptop met een kop warme thee naast mij. Ik ben erg gevleid dat er mensen zijn die dachten dat ik zo handig en creatief (en koudebestendig) ben. Dat is helaas niet zo. Zie hier voor het bewijs.