Echt jammer

Het was echt jammer dat ik laatst in mijn eentje en niet met een vriendin op een afdeling met horloges en sieraden rondliep. Ik hoorde daar namelijk “Zo’n stoer horloge staat heel erg goed op een brede pols als de jouwe!” en het werd gezegd door een verkoopster waarvan je niet, absoluut niét, zou verwachten dat zij zoiets persoonlijks tegen haar klant zou zeggen. De man tegenover haar was er ook wat beduusd van. Beduusd maar ook gevleid. Als ik dat nou had gehoord in gezelschap van een vriendin dan waren we sámen heel erg benieuwd naar het vervolg van deze flirtactie geweest, dan hadden we sámen besloten om net te doen alsof we ringen aan het passen waren terwijl we naar verkoopster en klant gluurden en fantaseerden over krijgt-ze-hem of krijgt-ze-hem-niet? Ach, zo jammer dat ik alleen was.

Ik moest daarom in mijn eentje een romantisch verhaal rondom de verkoopster en haar klant spinnen terwijl dat met z’n tweetjes zoveel leuker was geweest. De vriendin, die er nu dus niet bij was, had vast ook vertederd geglimlacht bij het onbeholpen “Wilt u... eh, jij... mij even helpen? Ik weet niet hoe dat bandje dicht moet...” van de klant. En zij had mij misschien wel iets te hard aangestoten bij het enthousiaste “Natuurlijk, ach natúúrlijk!” van de verkoopster. Mijn vriendin en ik hadden vast samen verzonnen bedacht dat er zomaar voor onze ogen een prille, mooie liefde opbloeide en dan hadden we samen gehoopt dat noch verkoopster noch klant thuis al een partner had zitten. Echt heel jammer dat ik alleen was!

Want misschien had die vriendin dan ook gezien dat ik, totaal in de ban van het stelletje-in-wording, per ongeluk een iets te kleine ring aan mijn vinger schoof en dan had zij mij op tijd gewaarschuwd. Of zij had het niet gezien maar dan had zij mij kunnen helpen om de ring, die steeds steviger mijn vinger leek af te knellen, los te krijgen. Zij had dan gezegd dat ik niet zo paniekerig aan dat ding moest trekken vanwege het nylon koordje waaraan de ring vastzat. “Doe kalm aan, Syl!” had ze dan gezegd, “Als dat koordje knapt, dan gaat er vast een alarm af!” O man, zo jammer dat ik alleen was...

Want daardoor trok ik wèl veel te hard zodat het koordje knapte en er inderdaad een alarm afging. Een door merg en been snerpend alarm. En daarom weet ik niet hoe het is afgelopen tussen de verkoopster en haar klant, of ze hem inderdaad gekregen heeft.

Ik zei het al: echt heel jammer!