Waarom ik die pietitie niet deel

Iemand op Facebook vroeg me waarom ik de pietitie niet “getekend” en gedeeld had. 

Voor de niet-Facebook’ers: via die pietitie, geen tikfout, kan je kenbaar maken dat je tégen het afschaffen van zwarte piet en vóór het handhaven van het sinterklaasfeest bent. Dit komt voort uit de jaarlijks terugkerende discussie “is zwarte piet een vorm van racisme of niet?” (de rijm is misschien toepasselijk doch toevallig), die dit jaar, mede dankzij de inmenging van de VN, onmogelijk te negeren is. De vraag was dus waarom die link niet op mijn FB-pagina stond, of ik soms niks met dat feest had?

Mijn eerste reactie was, ik zeg het maar ronduit, een heel diepe zucht: hier had ik dus echt geen zin in. Ik had al wat gesprekken in de bibliotheek hierover afgeluisterd gehoord en daaruit begrepen dat het niet te doen was om er iets anders over te zeggen dan het-is-nu-eenmaal-traditie, het-heeft-niks-met-racisme-te-maken en waar-gáát-dit-over? Het zou je in ieder geval heel veel tijd en vasthoudendheid kosten om een tegengeluid te laten horen. Vandaar mijn zucht en mijn tegenzin, mijn aanvànkelijke tegenzin om op die vraag te antwoorden. Want toen dacht ik weer, zoals bijna elk jaar rond deze tijd, aan F.

F. was ooit, lang geleden toen ik nog geen moeder was maar al wel hoopte te worden, een sportmaatje van mij. Een leuke, goedlachse, sportieve, sociale jongen, iets ouder dan ik en heel erg zwart. F. was altijd goedgehumeurd behalve in de dagen rond sinterklaas, dan was hij wat stilletjes en teruggetrokken. De reden hiervan was dat kinderen op straat hem dan altijd voor zwarte piet aanzagen en: “... dat ik weleens voor roetmop of zwarte word uitgemaakt, dat doet me niet veel maar dat er dan kinderen zijn die bang voor mij zijn! Voor mij... Dat vind ik zó erg!” Ik weet nog hoe machteloos ik me voelde toen hij dit vertelde; als begin twintiger wist ik niet hoe ik met zijn triestheid om moest gaan. “Als ik ooit kinderen heb, zou ik ze nooit vertellen dat zwarte piet iemand is om bang voor te zijn!” was het enige wat ik kon zeggen. “Als ìk ooit kinderen heb, hoop ik dat die Sint elk jaar een andere kleur piet heeft!” was zijn reactie.

Ik dacht dus aan mijn sportmaatje van toen, en daarna aan al die andere ouders en grootouders als dat sportmaatje en ik besloot om toch mijn mening te geven. Nee, ik teken en deel die pietitie niet. Nee, ik heb niks tegen sinterklaas. Ondanks dat wij er al jaren niks meer aan doen, heb ik er wel altijd van genoten en mis ik het (gerijm) best wel. Het sinterklaasfeest hoeft dus, wat mij betreft, niet afgeschaft te worden; het sinterklaasfeest mag blijven, maar moet dan wel een féést blijven. Een gezellig feest (met bij elk cadeau een gedicht!). En ik stel voor om de pieten voortaan niet meer te schminken, we hebben per slot van rekening inmiddels genoeg kleur in Nederland.

NB Geen link hier dus naar die pietitie, wel eentje naar David Sedaris en zijn kijk op deze traditie van ons; voor de broodnodige glim/schaterlach ;)