Borgen

Ik houd van tv-series waarin het “gewone” leven op een advocatenkantoor, in een ziekenhuis, van een bepaalde familie, you name it, weergegeven wordt. Ik vind het mooi om de ontwikkelingen van de diverse hoofdpersonen te kunnen volgen, om te zien waar zij zoal mee te maken krijgen, voor welke keuzes zij komen te staan en hoe zij vervolgens met de consequenties van die keuzes omgaan. Die mensen worden op een bepaald moment gewoon zo eigen.

“Grey’s Anatomy” is zo’n serie waar ik geen aflevering van mis. Het speelt in een ziekenhuis en dat heeft voor mij op de een of andere manier een speciale aantrekkingskracht (al kijk ik soms een andere kant op als een operatie mij iets te bloederig is). Een dergelijke serie met politiek als achtergrond daarentegen….

Tja. Uh...

Ik sta tegenover politiek als… als… als een kouwelijke moeder die elke zaterdag langs het voetbalveld moet staan waarop haar kind speelt. Zo ongeveer. Ik wéét dat het belangrijk is, ik wìl het ook wel weten maar ik vind het niét leuk. En net zoals veel van die kouwelijke voetbalmoeders elke keer vergeten op welke positie hun zoon of dochter staat en wat de buitenspelregel inhoudt, vergeet ik elke keer wie van welke partij is en wat iemand waarom beweerd heeft. 

Het is daarom ook tot mijn eigen verbazing dat ik de serie "Borgen" ge-wel-dig vind. Echt heel goed. Peter en ik hebben de seizoenen 1 en 2 bijna achterelkaar bekeken, soms wel met drie afleveringen op een avond. We zijn nu halverwege seizoen 3, het laatste seizoen, en ik weet nu al dat ik het ontzettend zal missen.

Waar "Borgen" over gaat? Borgen is Deens voor Burcht en die Burcht staat voor Christiansborg, de plek waar het Deense parlement en het departement van de premier ondergebracht zijn. (De Nederlandse versie zou "Het Binnenhof" heten.) "Borgen" gaat over politiek, heel veel politiek. Deense politiek dus. Birgitte Nyborg, de hoofdpersoon, wordt in seizoen 1 bijna out of the blue gekozen tot statsminister, tot premier dus. Al na een paar afleveringen gingen wij er gewoon Deensachtig van praten, we zeggen ook te pas en te onpas hey (hallo/dag) en tak (bedankt) tegen elkaar en ik kan zelfs een beetje vloeken in het Deens. De nieuwe statsminister (en dus ook de kijker, ik) krijgt te maken met zo’n snelle spindoctor, parlementaire verslaggevers die alsmaar commentaar ergens op willen, met oppositie en achterban, met dilemma's die zo lastig zijn dat ik er een maand van zou wakker liggen (als ik ze al zou snappen). In "Borgen" komen allerlei politieke kwesties aan bod. Binnenlandse en buitenlandse. En allemaal heel moeilijk te begrijpen op te lossen. Ik geef eerlijk toe dat er gedeeltes in zitten die Peter mij later moest uitleggen omdat ik niet zeker wist of ik het wel goed begrepen had.

Ja, ik zie het zelf ook: tot zover klinkt het niet echt als een aanrader. Als ik de serie niet kende en bovenstaand stukje zo lees, zou ik er bijna zeker niet naar kijken.

Maar.

Ja, daar komt de "maar".

Maar "Borgen” gaat ook over Birgitte als persoon. Als echtgenote, moeder, die steeds meer door haar werk opgeslokt wordt, zich steeds meer door haar werk láát opslokken. Die stapels documenten leest en telefoontjes afhandelt op haar vrije dagen (èn op de vrije dagen van haar gezin), die geen nieuwsprogramma kan missen ook al willen haar kinderen iets anders op tv zien en die van lieverlee steeds minder begrip en steun van haar echtgenoot krijgt. Van een vriendelijke vrouw vol idealen verandert zij, “gedwongen” door functie en omstandigheden, in iemand die niet meer zo aardig is en zelfs ook niet meer zo integer kan zijn. Als kijker kan ik niet anders dan met haar meeleven. Met haar, met die zo ambiteuze journaliste Katrine, die ook amper weet hoe je "privéleven" spelt, en met spindoctor Kasper (in het Deens Kaesper) van wie ik hier niet ga vertellen wat er in zijn jeugd is gebeurd. (Maar man, o, man!)

"Borgen" gaat over veel politiek, ja, èn "Borgen" gaat over mensen ìn die politiek. Op de een of andere manier is het de makers en de acteurs gelukt om dat zo herkenbaar te maken, om die mensen zo eigen te maken, dat zelfs iemand als ik, in politiek opzicht een zeer kouwelijke voetbalmoeder, er mateloos geboeid door kan raken.

En dat vind ik persoonlijk zeer, zeer knap. 

Tak, Deense mensen, heel hartelijk tak voor deze prachtserie (die mij overigens veel te kort is, for helvede).