Er was eens een gewoon vrouwtje. Een gewoon nuchter vrouwtje dat al jaren geen sinterklaas meer vierde. “Het was een gezellige periode, gezellig maar ook heel druk. Wat ben ik blij dat ik die stress niet meer heb!”, zei ze vaak en dan meende ze het ook echt.
Maar soms..
Soms als ze van een vriendin weer hoorde dat die gezellig aan het rijmen en het surprises bedenken was, dan voelde ze toch iets van gemis opborrelen. Dan dacht ze niet meer aan winkel in en winkel uit, aan geen tijd hebben en, nog erger, geen inspiratie, dan kon ze alleen maar in rijmvorm denken en dan kocht ze ter compensatie maar wat pepernoten.
Dit jaar had ze die met chocola er omheen gekocht, want als je toch zondigt moet je het goed doen, dacht ze wat dwars terwijl ze de eerste in haar mond stopte en...
Opeens leek de tijd gestopt
Opeens werd er op de deur geklopt
Een handvol snoepgoed werd naar binnen gesmeten
Het vrouwtje hoorde blije kinderkreten
Huh?
Het vrouwtje slikte de laatste kruimel door en schudde haar hoofd. Wat was dat? Wat zat er in die pepernoot? Hoe puur was die chocola? Ze moest zich vergissen: ze had gewoon het zakje uit haar handen laten vallen en die kinderstemmen kwamen vast van buiten. Het vrouwtje raapte de pepernootjes op, stak er weer eentje in haar mond en...
Opeens stond ze zomaar surprises te plakken
Speelgoed, boeken en andere cadeautjes in te pakken
Ondertussen gedichtjes te verzinnen
“Lange man”, riep ze. “Wat rijmt er op spinnen?”
Ze schrok van haar eigen stem en besefte dat ze aan het dromen was. Hoewel... dromen? Je droomt toch niet als je wakker bent en je droomt toch niet van sinterklaasfeest als je het allang niet meer viert? Het moesten die pepernoten zijn! Het gewone vrouwtje pakte de kleinste die er tussen zat en likte er behoedzaam aan...
Flarden sinterklaasmuziek dwarrelden in haar oor
Rollen cadeaupapier verschenen met “Van Sint, voor...”
Een vage geur van chocolademelk, van speculaas
Zoete nostalgie in een pepernotenwaas...
Het gewone nuchtere vrouwtje liet pardoes al haar nuchterheid varen. Ze scheurde het zakje nog verder open en propte de laatste pepernoten gulzig in haar mond. “Laat nu die sinterklaasdromen maar volop komen!” riep ze in stijl en...
Verslikte zich prompt en hoeste zich scheel
Vanwege die pepernootjes- en herinneringenbrok dus in haar keel
Gelukkig schoot haar lange man te hulp en hij mepte op haar rug
Toen kwam met haar adem ook haar nuchterheid terug
Ach, dan maar geen sintfeest, ook zonder is het leven heel fijn
Bovendien zijn pepernoten, vooral met chocola, zó slecht voor de lijn
Nog wat nakuchend en met maar een klein beetje spijt gooide het gewone nu weer nuchtere vrouwtje het lege zakje in de vuilnisbak. En ze leefde, door de pepernoten wel een kleine kilo zwaarder, samen met haar lange man opgewekt en ongerijmd verder.
(Heel, heel vrij naar “Het meisje met de zwavelstokjes” van Hans Christian Andersen.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten