Duss

“Dus nadat die kennis voor de zoveelste keer ‘hoe stoer is dat?’ had gezegd, had zij geantwoord dat zij het niet eens zo erg stoer vond.”

“Oké?”

“Dat vond die kennis niet leuk en nu is dat mens totally not amused. Duss.”

“Hahaha! En zij bedoelde het niet eens sarcastisch of zo? Zij kende gewoon die uitdrukking niet, zeg maar?”

“Nee, zij had jaren in Duitsland gewoond en is pas weer terugverhuisd. Duss. Maar om over zoiets boos te worden. Weird!”

“Precies. Bovendien vind ik het ook steeds vervelender klinken, als het ware. Elke keer dat hoe cool is dat, hoe leuk is dat, hoe stoer is dat? Ik heb dan zoiets van: houd ermee op!”

“Inderdaad, hoe irritant is dat, hè? Hahaha. Ik heb zo’n moeite met ‘dat wil je niet weten’. Laatst vroeg ik aan iemand hoe het met haar was en toen zei zij ‘dat wil je niet weten’. Nou, dat wilde ik van de weeromstuit niet meer. Duss.”

“Mensen hebben vaak van die vervelende stopwoordjes, zeg maar. En dan die mode-uitdrukkingen. Ik heb dan zoiets van zeg gewoon wat je bedoelt, zeg maar.”

“Eerlijkgezegd ben ik soms bang dat ik het onwillekeurig overneem, zo’n stopwoordje of uitdrukking. Dat ik op een gegeven moment ook zoiets als ‘dat gaat ‘m niet worden’ zeg. Hoe awkward!”

“Als we toch eerlijk zijn; jij gebruikt wel erg vaak van die Engelse woorden en zo....”

“En dan heb jij ‘zoiets van’ spreek je moers taal? Zeg-maar en als-het-ware? Duss...”

“Ha. Ha. Ha.”

“Typisch gevalletje pot en ketel, hè.”

“Tja. Ik heb dan zo... Eh. Hoe is het met je blog? Kan je hier niet wat over schrijven?”

“No way! En dan anderen op hun tenen trappen zeker, jij lachte net al niet van harte. Nee, dat moet je niet willen!”

“Hoe vervelend is dat! Zeg m....”

“Juist! Nee, dat gaat ‘m niet worden.”

“Duss.”