Over Mallard en May

Ik lees zelden boeken met zo’n hartje op de rug, van die “echt romantische” boeken. Ze zijn me vaak veel te zoetsappig. Wat ik niet snel zoetsappig vind zijn verhalen over lange-liefdes-door-de-jaren-heen. Ik kan ontroerd raken als ik oude(re) mensen zie die zichtbaar nog van elkaar houden. Laatst las ik een verhaal, een romantisch verhaal, over zo’n stel. Hun kinderen waren allang uitgevlogen en samen waren zij volop van het leven aan het genieten. Dat verhaal ging over Mallard en May.

Mallard en May waren in Zuid-Afrika met vakantie geweest en maakten een tussenstop in hun vaderland Ierland. Alvorens door te vliegen naar hun woonplaats wilden zij van de lange vlucht wat bijkomen aan de oever van een meer. “Ah, this is the life, isn’t it, May?” zuchtte Mallard dieptevreden (het was een Engelstalige verhalenbundel) en May was het helemaal met hem eens. Of het wel goed met haar ging, vroeg hij bezorgd en zij stelde hem gerust, ze was inderdaad wel moe maar het was lovely om zo naast hem in het water tot rust te komen. Ahhhh.... how sweet!

Tijdens het badderen raakten Mallard en May in gesprek met een paar reisgenoten. Het waren twee broers uit Frankrijk en deze vertelden elk jaar een bezoek te brengen aan Ierland. Het afgelopen jaar echter hadden zij er iets vreselijks meegemaakt; hun broer, broer nummer drie, was neergeschoten door onbekende mannen en zij hadden zelf ternauwernood kunnen wegkomen. Na dit verschrikkelijke verhaal namen de broers afscheid en lieten “mijn echtpaar” (ik was snel gehecht geraakt aan Mallard en May) in diepe schok achter; dat zo’n misdaad in hun Ierland had kunnen gebeuren! “Oh, how sad, Mallard!” snikte May. “Ik zou niet weten wat ik ooit zou moeten als ik jou zou verliezen!” en ook Mallard kreeg kippenvel bij die gedachte. Ze moesten maar goed van het leven genieten, van elke dag die hen gegeven was. Ik moet bekennen dat ik bij dit gedeelte wat second thoughts kreeg; zou ook dit verhaal de zoetsappige kant opgaan? O, dear toch.

Maar toen Mallard en May, na nog een paar baantjes tijdens de zonsondergang gezwommen te hebben, naar huis gingen, hoorden zij opeens geweerschoten. “My goodness! What on earth?!” Ze doken weg achter de bomen en hielden zich zo stil mogelijk. Mallard hoorde mensen lopen en voelde zich vreselijk machteloos. Was hij nog maar jong en sterk, dan had hij voor May en voor zichzelf op kunnen komen, nu kon hij niks anders doen dan zorgen dat zij niet opgemerkt werden. “Hush now, we must be quiet.” Weer geweerschoten! En toen stilte, eindelijk stilte. “I think they’ve gone...” fluisterde hij May toe maar May bleef stil. Mallard werd er koud van. En ik van de weeromstuit ook.

Ik bladerde snel terug in het verhaal. Had ik, door dat Engels, iets gemist? Waren ze nog in Afrika, in een of andere burgeroorlog? Hoe kon de auteur verzinnen dat zoiets in Ierland bij een vredig meer gebeurde? Hoe zoiets dat lieve, oude stel overkwam? What the...?

Ik had het echter wel goed gelezen: het meer lag in Ierland en May was net doodgeschoten. Mallard was intens verdrietig. Zijn May... Wat moest hij zonder haar? Tjeezis, wat een verhaal! Ik moest er diep van zuchten. So much voor romantische verhalen. Geef mij maar hard core thrillers, dan wist je tenminste wat je te wachten stond! Ach, die Mallard... Die nu zo eenzame, eenzame Mallard... Het verhaal was bijna afgelopen en ik zette me schrap voor de laatste regels.

Ik las dat hij “flies off towards the same sun he had watched rise that morning with May”. Ah... “the same sun..” Maar, huh? “Flies”? “With each flap of his wings en with each memory of May...” Met elke herinnering aan May, mooi ja, maar met zijn vleugels? Huh?

En toen drong het tot mij door. Toen, eindelijk, drong het tot mij door. Ik begreep het gepoedel in het meer. Ik begreep het gereis naar Afrika, waarom May tijdens het gesprek met die reisgenoten telkens met water bleef splashen, waarom Mallard Mallard heette en waarom die Fransen hun broer niet hadden kunnen redden: “We would be like sitting ducks.”

Ducks! Het verhaal ging over ducks... Mallard en May waren eenden! Het waren allemaal eenden! Nou ja!

Wat een verhaal! Wat een ontzettend goed opgebouwd verhaal!

En mijn hemel, wat ben ìk een gans...