Gisteren was het de eerste dag sinds ruim drie maanden dat ik geen foto van een Happy Moment op Facebook “hoefde” te posten. Vreemd voelde dat. Alsof ik spijbelde, eindelijk een dagje vrij had maar tegelijk niet goed wist wat ik met die vrijheid aan moest. Iets tussen opgelucht zijn en missen in. Het trotse, voldane gevoel van het plaatsen van mijn laatste foto in de reeks #100happydays was er nog wel maar sluimerde al op de achtergrond.
Om eerlijk te zijn: het viel me niet altijd mee, dat elke dag bedenken wat hèt moment van de dag was. Er waren (gelukkig!) heel veel dagen dat het moeilijk kiezen was omdat er zoveel leuke momenten waren maar er zaten ook wat dagen bij waarvan ik in eerste instantie ronduit vond dat het een prùtdag was. In eerste instantie ja, want ook op zo’n dag vond ik uiteindelijk toch iets wat de moeite waard was. En bleek het toch niet zo’n nare dag te zijn geweest...
Dat er een foto, een afbeelding, bij moest maakte het ook niet altijd eenvoudig. Het kwam geregeld voor dat ik maar iets in elkaar fröbelde met behulp van een programmaatje of toch maar een plaatje van Google plukte. Hoewel er op dat gebied geen spelregels zijn, voelde dat laatste toch als een soort van valsspelen. Ik kan soms zo’n pietlut zijn! Die ene keer dat ik laat van een gezellig avondje thuiskwam en de dag strikt genomen al voorbij was zonder #100happydays #day.. voelde ik me, heel stom, zelfs wat schuldig. Ik heb deze uitdaging echt niet onderschat maar èlke dag is váák, hoor!
Over pietluttig-zijn gesproken: het pakte soms ook zo uit dat ik van mezelf voor een bepaald moment "moest" kiezen omdat ik daar toevallig een foto van had en van een misschien beter, happier, moment niet. Daar baalde ik dan een beetje van. En soms was iets heel duidelijk de winnaar van de dag maar kón ik er simpelweg geen foto van maken, meestal was dat dan uit praktische en/of privacy overwegingen. Voorbeelden hiervan zijn een kennisje en haar echtgenoot die op een viaduct mij toeklapten toen ik naar boven kwam “sprinten” (ik was al blij dat ik nog kon glimlachen), het kleine lezertje met haar gezichtje vol sproetjes (“U lijkt een beetje op mij!”; ach, dat lieverdje...) en die ene leverancier die iets zwaars van een steekkar moest aftillen en mij een fraaie blik gunde op zijn achterwerk inclusief de bovenkant van zijn onderbroek (ik ben ook maar een mens) (hij had ook vriendelijke ogen) (o, en aangename biceps). Je kan nu eenmaal niet van elke situatie een foto maken en een surrogaat van internet plukken doet zo’n moment dan geen recht.
Natuurlijk, ik had het me gemakkelijker kunnen maken. Ik had gewoon foto’s van mijn jongens, een lekker drankje en het boek dat ik aan het lezen was kunnen posten en dat aan kunnen vullen met die van mijn hardlooprondjes. Een paar met vriendinnen erbij: happy, happy, klaar. Maar ik wilde graag verschíllende dingen. Het was mijn bedoeling dat ik aan het eind van de rit ook herinneringen aan unieke momenten in mijn album zou hebben. Van die “O ja, toen...”-herinneringen. Vlak voor die laatste foto, die honderdste, heb ik mijn verzameling teruggekeken. Het klinkt cheesy maar ik werd er echt blij van. Het is nu al leuk om foto’s met bijbehorende teksten terug te zien en weer te weten hoe gezellig, relaxed, leuk, grappig, spannend en/of liefdevol het toen was.
Het is me al een paar keer gevraagd of ik hiermee doorga. “Op naar de tweehonderd!” Ja en nee. Ja, ik ga door met aan het eind van elke dag bedenken wat voor een mooie momenten er die dag waren en of er eentje de happy’ste was. Ik ga ook door met op prutdagen te bedenken of er toch niet een kort, desnoods héél kort, ogenblikje was waarop het toch niet zo pruttig was. Maar nee, ik ga er niet elke dag een foto van maken en het op Facebook posten. Honderd dagen lang èlke dag is veel, hoor! Waren jullie op Facebook het op het laatst niet spuugzat?
En nu ik het toch over jullie heb: dank jullie allemaal heel hartelijk voor alle reacties en likes! Een paar van jullie ook dankjewel voor opmerkingen als “Heb je nog een foto nodig; zal ik er eentje voor je maken?” en voor het app’en van jullie eigen happy moment-foto’s (“Ik doe niet mee maar hier werd ik vandaag blij van!”). Al viel het me dus niet altijd even mee: het was leuk, heel erg leuk om te doen, het was ook erg gezellig om te delen, maar het is goed zo. Het is volbracht.
(Ook meedoen? Ook proberen of je 100 dagen lang 100 happy moments kan verzamelen? Klik hier! Heel veel succes en plezier ermee!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten