Meisje van negentien

Het San Marco plein in Venetië. Het was in de zomer van 1977 en ik moest nog twintig worden. Wat een meisje was ik toen nog. Ik wist toen al dat ik mijn hele leven met Peter wilde zijn maar verder wist ik van dat hele leven nul komma een heel klein beetje. Erg weinig dus, al dacht ik daar toen, immers “al” negentien, anders over.

Ik wist weinig tot niks van teleurstellingen en groot verdriet. Ik had toen al wel een periode van “eindeloos” solliciteren en afgewezen worden achter de rug maar toen deze foto gemaakt werd, was ik al een half jaar als secretaresse aan het werk. Een baan waarvan ik toen dacht dat het mijn baan was, iets wat ik me nu, werkend in een bibliotheek, amper nog kan voorstellen.

Wat wist ik toen echt weinig. Ik dacht bijvoorbeeld dat mensen, echte criminelen uitgezonderd, meestal eerlijk waren. Dat ik zomaar, zonder ervaring en zonder de kunst van mijn moeder af te kijken, elke dag lekker zou kunnen koken en dat kinderen krijgen gewoon een gegeven was. Ik wist wel van erge ziektes en dodelijke ongelukken maar op een bepaalde manier kon ik die ver van mij weg denken. Nare dingen overkwamen "andere" mensen en als je zelf maar een beetje voorzichtig was...

Hard werken was voor mij tot twee uur ’s nachts met mijn huiswerk bezig zijn (om vervolgens de volgende dag het eerste uur over te slaan). Doorzetten betekende fietsen door de regen en dat vakantiebaantje, dat zo sáái was, toch de volle vier weken uitzitten. Ik hield er toen al wel van om stoer te zijn maar dat er zoiets bestond als sterker kunnen zijn dan je denkt, dan je wilt zelfs, daar had ik geen idee van.

Wat is er veel gebeurd in die zevenendertig jaar. Wat heb ik veel geleerd. Noodzakelijke dingen, nare dingen maar ook veel, heel veel mooie dingen, gelukkig. Ik zou echt geen negentien meer willen zijn.

Vlak nadat Peter deze foto op het San Marco plein maakte, gebaarde de duivenvoerverkoper dat ik de zaadjes niet om me heen moest strooien maar op mijn hand moest leggen. Voor ik er erg in had vouwde hij mijn hand open en prompt vlogen er, zoals de (zijn) bedoeling was, een paar duiven op mij af. Ik schrok zo erg van al dat gefladder dat ik van angst het hele zakje voer van mij afgooide. Te mijner verdediging: ik had kort tevoren “The Birds” gezien, die horrorfilm van Alfred Hitchcock waarin vogels mensen aanvielen en doodpikten. Dat ik überhaupt daar tussen die duiven durfde te staan was al een stoere actie - die enge beesten vrijwillig op mij af laten vliegen was zeven bruggen te ver.

Gisteren waren we op een beurs voor tuin en huis. Tussen alle tentjes en stands was een grote vlakte, een ring, waar shows werden gehouden. Shows met paarden, met ganzen die door een hond werden opgedreven, en een show met roofvogels. We stonden achter het hek naar die vogels te kijken en op een bepaald moment werden er leren handschoenen uitgedeeld. “Welke kinderen durven zo’n handschoen aan te trekken?” Het jongetje naast mij durfde dat wel en een kleine uil (formaat: stevige duif) landde op zijn hand. Een poos later kwam de vraag of die kinderen hun handschoen aan de volwassene naast hen wilden doorgeven. De vogel die nu zou komen aanvliegen was namelijk wat groter en iets te zwaar voor een kinderhand. “Wilt u?” vroeg het knulletje aan mij en nog voordat ik hoorde dat de Oehoe, een van de grootste uilensoorten ter wereld, losgelaten zou worden, had ik de handschoen aangetrokken. Helemaal vrijwillig, zonder een seconde van twijfel of zelfs angst.

De vogeltrainer legde een stukje vlees in mijn handschoen, ik hoorde een woosh-geluid, er was een hoop gefladder en toen had ik een inderdaad echt grote vogel zomaar op mijn hand. Ik ondersteunde mijn arm en bewonderde die prachtige uilenkop, de mooie tekening op zijn veren.

Dat had dat meisje van negentien toch echt nooit gedaan. Nooit gedacht zelfs.