Bernadette

In de tijd dat we samen op de bieb werkten konden we het al goed met elkaar vinden maar vriendinnen werden we pas echt na haar prepensioen. Ik heb redelijk veel vriendinnen en hoewel de meesten elkaar niet eens persoonlijk kennen (enkel uit mijn verhalen) zijn er uiteraard wel gemeenschappelijke factoren. Zij zijn lief, attent, nuchter en pragmatisch, houden alleen van gezeur als je daarna er weer samen om kan lachen, hebben fantasie en een groot gevoel voor humor. En zij zijn mij heel dierbaar. Dat gold allemaal ook voor haar. Het enige waar zij zich in onderscheidde was haar onzekerheid ten aanzien van haar eigen waarde.

Al snel in het begin van onze vriendschap was het mij opgevallen dat onze afspraken om bij te kletsen, samen ergens naar toe te gaan altijd mijn initiatief waren. Ik belde of mailde haar en zij reageerde dan enthousiast. “Ik vond het zo leuk dat jij dit voorstelde!” zei ze dan en na dat een paar keer aangehoord te hebben, vroeg ik haar waarom zij dan niet zelf de telefoon had gepakt. Ze had me wat onzeker aangekeken. “Tja, ik weet niet... Ik dacht, je bent vast wel druk en misschien heb je geen tijd of geen zin... en je hebt al zoveel vriendinnen...” Ik heb haar dat nooit goed uit haar hoofd kunnen praten. Zij die zo zelfverzekerd in haar werk kon zijn, was dat een heel stuk minder als het op sociale contacten aan kwam. 

Toen werd ze ziek, heel ziek. Ze werd overstelpt met aandacht in de vorm van bezoekjes, kaarten, mailtjes en telefoontjes. Gelukkig kon ze ervan genieten maar steeds was daar toch ook die verbazing. “Dat mensen dat voor mij doen... Dat ze aan mij denken...” Het was geen valse bescheidenheid, ze meende het oprecht. Mijn laatste bezoekje aan haar was tegelijk ons afscheid. Ze had mijn hand vastgehouden en mij aangekeken met een blik die ik herkende. “Je hebt het goed gedaan. Je bent het echt waard.” Ze had blij geglimlacht en ik hoopte, en hoop nog steeds, dat ik haar eindelijk had kunnen overtuigen. Maar mocht me dat nog steeds niet gelukt zijn, dan hoop ik dat zij ergens van boven, opzij of waar haar ziel zich ook bevindt, heeft kunnen zien hoeveel mensen gisteren op haar begrafenis waren gekomen en hoe erg zij toen al gemist werd. Ik gun het haar zo dat te weten, dat zeker te weten.

Zij was het echt waard.