Rouwen en genieten

Vanmorgen zat ik al vroeg in de tuin. Gewoon met een dun badjasje over mijn nachtpon aan en met mijn eerste kop thee van de dag. Het was heerlijk buiten: nog niet zo warm, een lekker briesje. Ik genoot.

Ik genoot van de koelte. Ik genoot van de rust. Van de rust in onze tuin en vooral van de rust in mijn hoofd. Die rust in mijn hoofd kwam van het berichtje dat Paul na zijn lange vliegtocht weer veilig en wel in Seoul was aangekomen. Ik ben redelijk gewend aan het feit dat hij zo ver weg woont maar het reizen dat erbij hoort blijft spannend. Erg spannend. De ramp met de MH17, een paar dagen voordat onze zoon vanuit Nederland terug naar Seoul zou vliegen, zorgde voor nog een extra lading spanning. 

MH17. Twee letters, twee cijfers en onvoorstelbaar verdriet. Vanaf het eerste moment dat ik hoorde over wat er met dat vliegtuig gebeurd was, ben ik er veel mee bezig geweest. Ik heb er misschien niet zoveel over gezegd maar wel bijna constant aan gedacht. Alleen niet tijdens de uren dat Paul daar *ergens* boven in de lucht zat; toen heb ik die gedachten zoveel mogelijk geblokt. Uit zelfbescherming. Ik weet zo goed hoe het is om een liefste te verliezen, zo onbegrijpelijk plotseling te verliezen.

Vanmorgen zat ik al vroeg in de tuin. Te genieten maar ook te denken aan die nauwelijks te bevatten ramp en dat onvoorstelbare verdriet. Ik had mijn opluchting en blijdschap van mijn kind dat veilig aangekomen was. Zovelen hebben dat niet. Vandaag is het de dag van nationale rouw. Vandaag genoot ik al vroeg van de dag en rouwde, rouw, ik tegelijk om het verdriet en verlies van hen die een opluchting als de mijne niet hebben kunnen voelen.

Rouwen en genieten, het kan naast elkaar. Ik hoop dat er een tijd komt waarin de dierbaren van de slachtoffers van de ramp met vlucht MH17 dit ook zo kunnen voelen. Dat is het minste wat ik hen kan toewensen. Dat en heel, heel veel sterkte.