Veertig jaar samen

Café Onder de Toren. Stamkroeg van de leerlingen van (vooral) onze middelbare school en kortweg OT (óótéé) genoemd. Tijdens al dan niet “zelf opgenomen” tussenuren en pauzes, en na schooltijd kwamen wij hier wat nu chillen genoemd zou worden maar toen gewoon rondhangen heette.

In OT bietsten (heet dat nog zo anno 2015?) wij iets te roken, schreven wij absentiebriefjes voor elkaar, probeerden wij in veel te weinig tijd alsnog repetities voor te bereiden (en gaven dat vervolgens snel op) en schuilden wij ook als het niet eens regende. We werden er verliefd en we maakten er verkeringen uit. Het was onze tweede huiskamer maar dan zonder ouders. De enkele leraar die er quasi nonchalant binnen wilde komen, in een uiteraard tot mislukken gedoemde poging  jong en hip te lijken, raakte bij zijn snelle aftocht steevast verstrikt in het zware gordijn bij de voordeur. Toen OT in april 1975 moest sluiten (wij waren er heel vaak en lang maar bestelden kennelijk helaas te weinig) waren wij natuurlijk niet verloren maar het voelde lang wel zo.

Hoe ik nu zo op OT kom? Omdat daar, vandaag precies veertig jaar geleden, een paar maanden voor die droevige sluiting, onze verkering begon. Veertig jaar... Het lijkt bijna langer dan wij oud zijn. Wie had dat kunnen bedenken? Van zoenen in een schoolkroeg tot inmiddels veertig jaar nog steeds dol op elkaar. Nog steeds èn steeds meer. Als OT nog had bestaan, hadden we daar vanavond beslist uitgebreid geproost op al die mooie jaren samen. Nu moeten we het met een dineetje in een luxe restaurant doen. Ach ja, het zal natuurlijk behelpen zijn ;) maar we zullen er wat moois van maken, net als van de afgelopen veertig jaar.

Proost alvast lievie! Op ons. Op die ene dag toen in OT. Op toen, op nu en op de volgende veer... eh, nog veel meer jaren samen! Ik kan me geen mooiere toekomst voorstellen!