Facebook heeft sinds kort de optie “Op deze
dag”. Als je deze inschakelt, krijg je elke dag de updates te zien die je zelf
op die specifieke dag gepost hebt vanaf het moment dat je Facebook bent gaan
gebruiken. Vandaag werd ik bijvoorbeeld herinnerd aan het feit dat ik op 25
juli in 2014 een berichtje las dat het voor Schiphol de drukste dag van het
jaar zou worden (waarna ik me afvroeg of dat zou inhouden dat het rustig in de
bieb zou zijn), in 2013 en 2012 een blogstukje had geschreven over hardlopen op
de vroege want al warme ochtend, en dat ik mij in 2011 verbaasd had over een
opmerkelijk stukje kunst. Ik vind het heel leuk om zo terug te kunnen kijken.
Het deed me sterk denken aan een boek dat ik
een jaar of wat geleden las: “De eerste dag” van David Nicholls. Het verhaal
gaat over Emma en Dexter. Op 15 juli 1988 ontmoeten zij elkaar voor het eerst,
zij zijn dan net afgestudeerd. Na een feestje belanden zij samen in bed maar
aan het eind van de dag gaan zij uit elkaar en leiden elk hun eigen leven. Ze blijven
echter wel contact houden.
Nicholls vertelt hoe het hen tijdens de
twintig jaar na die dag in 1988 vergaat en hij doet dat op zeer originele
wijze, namelijk door elke 15e juli van de volgende jaren tot en met
15 juli 2007 te beschrijven. Als lezer maak je niet alleen het verloop van hun,
al dan niet gezamenlijke, ontwikkelingen, carrièremoves, kansen en dilemma's mee maar
je krijgt ook een mooie (terug-)blik op het tijdsbeeld van die jaren. Je volgt
hoe Emma verwordt van nogal naïef, idealistisch meisje tot een succesvol
schrijfster, en hoe Dexter bijna aan zijn net niet-succes als presentator en
verslavingen ten onder gaat. Je leest over de rol die zij in elkaars leven spelen en hoe hun relatie verandert: van beste vrienden tot oude kennissen tot wel of toch niet geliefden, van niet mét maar toch ook niet zónder elkaar
kunnen, van uit elkaar groeien en heel logisch weer contact zoeken.
Al lezende en meelevende heb je geen behoefte
aan een einde. Ik had het tenminste niet. Wat mij betreft had dit verhaal over
Emma en Dexter eindeloos door kunnen gaan, gewoon tot zij (en ik) oud zouden
zijn en zij niet meer zouden leven en ik niet meer zou kunnen lezen. Maar dan zou
het niet alleen een grappig en tegelijk aangrijpend verhaal zijn maar dus ook
een heel, héél dik boek. Hopelijk.
Ik vertel, natuurlijk, niks over het einde,
behalve dat het onverwacht kwam.
Onverwacht en veel te vroeg. Voor mij in ieder
geval. Zo onverwacht dat ik, toen ik enkele maanden geleden de verfilming zag,
weer schrok van hoe het afliep; ik zat weer zo in het verhaal dat ik het einde
compleet vergeten was. Dat is toch een zeer knap staaltje vertelkunst van die
David Nicholls (die overigens ook het screenplay van de film heeft gedaan).
Kortom: heb je zin in een pakkend boek waar je
om kunt lachen, fronsen en een traantje of tien weg kan vegen? Wil je
liever (of daarnaast, al waarschuw ik je: het boek is en blijft beter IMHO) een
film waarbij je dat alles ook kunt doen? Lees dan “De eerste dag” van David
Nicholls en/of kijk “One day”.
En mocht je als Facebook’er willen terug zien
wat je vandaag één, twee of meerdere jaren geleden gedaan hebt: ga dan naar de
pagina facebook.com/opdezedag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten