Ik zeg altijd dat ik 1.60 meter ben maar in werkelijkheid
meet ik maar 1.59. Wat is nu een centimeter zou je denken. Nou, voor mijn gevoel en idee best veel. 1.60 is al niet veel maar 1.59 klinkt zo écht klein... Daar is geen hoge hak (als ik daar al op zou kunnen lopen - niet dus) tegen opgewassen.
Vanaf het moment dat ik gestopt ben met groeien (in de
lengte, de breedte is een andere frustratie) is het mijn grote (hah), niet te
vervullen wens om tien centimeter groter te zijn. Preciezer: om tien centimeter
langere benen te hebben. Want met tien centimeter langere benen zou ik:
- in een menigte niet meer alleen maar ruggen voor mij
hebben maar dan zou ik ook over schouders heen kunnen kijken en daarom geen
aanval van claustrofobie meer krijgen (ergste geval) of tenminste op tijd weten
dat ik naar iets probeer te kijken wat ik helemaal niet wil zien (ook wel erg
geval),
- geloofd in plaats van uitgelachen worden als ik zeg dat ik
op basketbal heb gezeten,
- een broek of een rok of een jurk kunnen kopen zonder dat
er een flink stuk (die tien missende centimeters dus) van de zoom af moet,
- als de volwassen vrouw die ik toch ben op een stoel kunnen
zitten in plaats van als een kind met bengelende benen,
- een wat betere verhouding tussen mijn gewicht en mijn
lengte hebben ;)
- in een supermarkt gewoon overal bij kunnen en niet meer op
de rand van het onderste schap hoeven staan (zo stevig zijn die dingen niet,
geloof me!),
- tijdens het ramenlappen geen water meer in mijn mouw
krijgen, ondanks dat ik een opstapje gebruik,
- tijdens het pinnen niet meer op mijn tenen hoeven te staan,
- gewoon, lekker nonchalant, op een barkruk kunnen
plaatsnemen in plaats van.... nou ja, je ziet het waarschijnlijk al voor je :p
- en vooral nu, na een weekend muren sauzen en kozijnen afplakken
waarbij ik veel vaker dan mijn langere zusjes en nog veel langere echtgenoot
huishoudtrap op - huishoudtrap af moest gaan, niet zo’n %&$@#spierpijn in mijn
te korte benen hebben!!
Ik weet het: er zijn veel-véél belangrijker, grotere (daar gaan we weer) problemen in de wereld maar die spierpijn....
Auw!
2 opmerkingen:
dat van basketbal is waar, maar echt maar een blauwe maandag. Mag eigenlijk geen naam hebben. :-)
Volgens mijn opticien duurde die periode toch te lang. Ik weet nog dat ik bijna elke ochtend na een training bij hem langs moest om mijn bril weer recht te laten zetten.
Bovendien hadden wij wel de officiële (oranje) clubshirtjes, dus zo blauw zal die maandag toch ook weer niet geweest zijn?
Een reactie posten