Met een harde “BOINK!” sloeg de
voordeur door een windvlaag dicht. Terwijl ik aan de verkeerde, want geen
sleutel bij me, kant stond.
“Oh... shit...”
Peter, die voor de
gezelligheid met mij meegelopen was toen ik nog even een paar planten in de
voortuin water aan het geven was, keek verbaasd op maar begreep het meteen:
“Oh... shit...” Hij had ook geen sleutel bij zich.
Jezelf buitensluiten,
jezelf met z’n tweeën buitensluiten, is altijd ongemakkelijk. Gisteren was "ongemakkelijk" een zwaar understatement
want:
a. de buren die een
reservesleutel hebben waren met vakantie,
b. mijn zusje die een
reservesleutel heeft woont niet meer om de hoek,
c. ik was net bekaf
thuisgekomen van een vierde dag op rij hard werken in verband met de verhuizing
van het filiaal waarin ik werk.
Eigenlijk had ik punt c.
als eerste moeten noemen, dat was namelijk het zwaarst wegende punt. We hebben
niet ver met ons filiaal moeten verhuizen. We zijn van net buiten het
winkelcentrum naar er precies middenin gegaan maar ik heb het hier wel over een
bibliotheek en dus over boeken. Heel veel boeken. Boeken die, na het in- en
weer uitpakken, op de juiste plekken in de juiste kasten gezet moesten worden.
Voor het in- en uitpakken
was een verhuisbedrijf ingeschakeld en, echt, ze hebben heel goed werk geleverd:
petje af. Met aanwijzingen en, af en toe, bijtijds ingrijpen van onze kant zijn
de boeken ook in de juiste kasten terecht gekomen. Met de juiste plekken
daarentegen... daar waren (en zijn nog) wij druk mee.
Met die juiste plekken, de boeken en met nog
heel veel meer zaken. Wij (mijn directe collega A., collega’s van facilitair en
ICT, een zeer betrokken vrijwilliger, andere collega’s, de onvermoeibare
schoonmaakster en niet te vergeten de directeur herself die zeer geregeld en echt
niet alleen voor peptalks langs kwam) hebben geleerd dat het begrip "deadline" op meerdere manier uitgelegd
kan worden, evenals de term "oplevering".
We zijn verrast door leveranciers die materialen kwamen leveren waarvan we niet
wisten dat die besteld waren en door leveranciers die “Hmmm, ja sorry, we gaan
het net niet op tijd redden.” zeiden. Hoewel verrast... we hebben vrij vlot geleerd om in
zulke gevallen zuchtend onze schouders op te halen en een plan B of zelfs C te
bedenken.
Rijden met steekkarren en
hondjes: piece of cake.
Schuiven met stoelen, tafeltjes en kasten: tuurlijk!
Zesennegentig keer ons werk onderbreken omdat iemand "even" een vraag heeft: ach ja, vooruit maar. (Zeker omdat we dat geplande werk toch niet konden doen omdat er bijvoorbeeld
nog een elektricien bezig bleek en er daarna ook nog wat geschilderd moest
worden.)
Natuurlijk was het niet
alleen maar kommer en kwel. Zeker niet. Daarbij: ooit een verhuizing meegemaakt
die vlekkeloos verliep?
Onze nieuwe werkplek ziet
er, ondanks de paar i’s die nog op puntjes wachten, nu al heel mooi uit. De
aanmoedigingen en complimenten van klanten en andere voorbijgangers waren
stevige riemen onder onze harten.
We hebben als een goed team
gesjouwd, gelachen, gemopperd, oplossingen bedacht, geïmproviseerd, gezocht, gevonden, gepoetst en foto's gemaakt. We hebben zo goed mogelijk en zo hard
mogelijk gewerkt. We hebben sámengewerkt.
Sommigen zijn nog steeds
aan het werk. (Ik wens bij deze vooral mijn collega van ICT heel veel sterkte
en vooral succes! Please allemaal, duim uit alle macht met ons mee dat zij ons
bibliotheeksysteem op tijd werkend krijgt!)
Gisteren, aan het eind van
dag vier waren collega A. en ik het zat. Toen we als laatsten onze nieuwe
bibliotheek verlieten, hadden we alles (en nog een beetje boel meer) gedaan
wat, in onze ogen, nodig was om volgende week open te kunnen. Het was hoog tijd
voor een time-out. Na het weekend gaan we weer verder, alleen nu even niet
meer.
Ik fietste naar huis, wilde
alleen nog maar een koud drankje en met mijn voeten omhoog, was benieuwd wat
voor lekkers Peter nu weer zou koken, zag echter dat de hortensia’s bij de
voordeur een plens water konden gebruiken, pakte daarom eerst maar een gieter
en.....
“BOINK!”
“Oh... shit...”
Of ik niet ontzettend moest
huilen, vroeg een vriendin later. Nee. Misschien was ik er wel te moe voor. Ik
was zeker te moe om mij door Peter over de schutting bij de achtertuin te laten
tillen. Toch kon ik er wel om grinniken, zo samen met Peet, èn ik kon een paar plussen bedenken:
a. gelukkig was ik voor ik
de bieb afsloot nog gauw even naar de wc geweest,
b. ik heb geen sleutel maar
wel mijn telefoon bij me, ik kan dus mijn helaas-niet-meer-om-de-hoek-wonende zusje
bellen die nog steeds een reservesleutel heeft,
c. het zonnetje schijnt en
op de tegels in de voortuin is het ook prima zitten. Zeker als je heeeeel moe
bent. Heel erg bekaf maar in de wetenschap dat je zusje er elk moment aan kan komen. Met de sleutel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten