Achter de geraniums

Ik weet niet of de duvel ermee speelde, dat het toeval was of omdat ik weer eens een "ik heb alle tijd van de wereld en ik geniet"-blik op mijn gezicht had staan maar gisteren kreeg ik binnen een uur  van twee verschillende kanten de uitroep "Wat? Je bent alweer een jaar weg bij de bieb?!". 
"Een jaar en zo'n anderhalve week," knikte ik blij.
Hoe dat jaar nu was bevallen, vroeg men toen verder. O, en of ik mijn werk niet erg miste, zo "achter de geraniums".

Nou... Het gaat meer dan prima, hier achter die geraniums.

Het was een jaar (plus anderhalve week) waarin: 

  

🌸  Ik niet meer tegen Peter "Komende zaterdag kunnen we niet naar de markt fietsen en daarna gezellig ergens iets drinken want dan moet ik werken" hoefde te zeggen. 

🌸  Ik metéén dat mooie, spannende, boeiende biebboek mee naar huis kon nemen én erin kon beginnen en niet pas aan het eind van de werkdag. 

🌸  De zondagavond gewoon een fijne avond was en niet een "Pfff, morgen weer aan de slag"-avond. De vrijdagmiddag daarentegen niet meer een “Heerlijk, eindelijk weekend”-middag, maar je kunt niet alles hebben 😏

🌸  Ik ook op maandag, dinsdag, woensdag en vrijdag afspraken kon plannen in plaats van alleen op de vrije donderdag.  

🌸  Ik dan zomaar kon app'en: "Noem maar een dag, ik kan dan vast wel", wat meestal ook zo was. 

🌸  Ik niet al in januari hoefde door te geven wanneer ik met vakantie wilde, het liefst een periode waarin niet de 4-wekelijkse zaterdagdienst zou vallen omdat “men” ooit had bepaald dat die diensten dan geruild moesten worden (ja, ik weet het: meest stomme regel ooit; ik ben er nu in ieder geval van af!).

🌸  Ik daarna niet hoefde af te wachten of die opgegeven weken inderdaad nog beschikbaar waren. 

Het was een jaar (plus anderhalve week) waarin:

🌸  Ik na een gezellige kop koffie of thee met ex-collega's "Werkze, bedankt voor het bakkie, ik ga er weer vandoor!" kon zeggen, natuurlijk zonder al te enthousiast te klinken maar gewoon zo nonchalant mogelijk 😇

🌸  Ik die ex-collega's niet hoefde te missen omdat zij (en ik "toen") immers niet in een kantoor of een andere voor "onbevoegden" niet toegankelijke ruimte werken maar in een openbare gelegenheid (en ik bovendien met de leukste ook privé afspreek) .

🌸  De bieb voor mij weer alleen maar een plek was om naar leesvoer te snuffelen, tussen de tijdschriften te kijken, te kletsen met bekenden, dat eerdergenoemde bakkie te doen. 

🌸  Bleek dat ik geen werkroutine nodig heb om actief, betrokken en geïnteresseerd bezig te zijn (integendeel bijna...). 

🌸  Ik in december weliswaar geen kerstpakket kreeg maar ook niet het vervelende gedoe van te veel (nooit te weinig) gewerkte uren en wanneer moesten die dan gecompenseerd worden?? 

🌸  Ik tot mijn grote plezier en ook opluchting (en vast ook die van mijn opvolgers) heel onbevangen mijn oude werkplek kon bezoeken en bekijken zonder ook maar één gedachte als "Ik had dat anders gedaan..." 

 

Begrijp me goed: ik heb van mijn werk genoten. Het was niet altijd rozengeur en maneschijn maar het waren wel voornamelijk goede en leerzame jaren. Die ruim achttien jaren van werken in de bibliotheek waren als een jas die mij heel goed paste en die steeds fijner is gaan zitten. Op een gegeven moment was het ook een jas waar ik op uitgekeken was, die wat begon te slijten aan de randen en die hoognodig aan vervanging toe was. 
Ik besef heel goed dat het ook dankzij die jas is dat ik het afgelopen jaar (plus anderhalve week)  goed en leerzaam heb kunnen invullen en beleven. 

Dit uitgebreide antwoord hadden de vraagstellers kunnen krijgen. Maar ja, ik had dan wel alle tijd - zij hadden dat niet.
Daarom heb ik het maar wat samengevat en gezegd dat het heel prima bevalt "achter de geraniums" en dat ik het werken in de bieb geen seconde niet mis. 

"Ach," zeiden zij toen. Niet vanwege mijn reactie maar vanwege hun vraag die, zo vonden zij zelf, eigenlijk totaal overbodig was.

Mijn "ik heb alle tijd van de wereld en ik geniet"-blik was op zich al duidelijk genoeg geweest.

Nou dan!