Zonlicht

Er wordt op dit moment stevig geklust, voornamelijk geverfd, in ons huis.  

Hoofdklusser is Peter, ik draag ook wel mijn steentje bij maar werk er voornamelijk omheen. Soms met ook een verfroller in mijn handen, iets vaker met afplaktape. Verder ruim ik voornamelijk op en geef ik spullen aan (en ja, ik weet het verschil tussen een combinatietang en een kruiskopschroevendraaier).  

Uit oogpunt van veiligheid wil ik graag, eigenlijk heel beslist, in de buurt zijn als Peter hoog (op een huishoudtrap met meer dan twee treden en helemaal met een ladder) bezig is. Dan kan ik tenminste die ladder vasthouden en waarschuwingen roepen. 

Een ongeluk zit immers in een klein hoekje, nietwaar? 

Als ik toch tijdens het klussen weg moet, is mijn standaardvraag daarom: “Niet eng doen als ik er niet bij ben, he!” en dan belooft hij dat. 

 

Het was daarom wat onverwacht toen ik na zo’n uitje bij thuiskomst een wat schaapachtig kijkende Peter trof: “Als je erbij was geweest...” 

Ondanks dat hij er zonder deuken en bulten bij stond en ik alleen verfvlekken en geen bloed op zijn shirt zag, was er toch even iets van schrik bij mij. 

Ik moest mee naar boven, naar de kamer waar de verfspullen stonden. Daar wees hij naar het tapijt. 

 

“Ik zag dat er wat verf op het tapijt zat.”  

“O...” Ik keek nog eens goed maar zag alleen een vochtige plek. Een grote vochtige maar wel schone plek. 

“Dus toen ben ik meteen met water en een spons aan het poetsen gegaan...” 

“Ja...”  

“En toen was de vlek eruit!” 

“Omdat het verf op waterbasis is”, snapte ik. 

“Precies! Maar toen ik de spons had opgeborgen en terugkwam, zag ik de vlek weer.” 

“Ja...” 

“Maar dan net náást de plek die ik had schoongemaakt. Dus ik weer met water en spons aan de gang.” 

“En toen was het weg?”  

“Eerst wel maar daarna zag ik hem weer! En weer er vlak naast! Hij leek te verplaatsen! Ik kon wel aan de gang blijven!"

“Huh? Had je te veel water gebruikt?” Ik snapte er niet veel van. Zou je kunnen hallucineren van verf op waterbasis?
En toen met weer die schaapachtige blik en ook wel een lach: 

“Het was geen vlek."

"Géén... vlek...?"

"Niet van de verf. Het was van de zon op het tapijt!” 

“Zon? Je hebt staan poetsen op zonlicht??” 

“O, als je erbij was geweest.... Je had me zo hard uitgelachen!” 

 

Dat klopt. 

Dat klopt helemaal! Het werd echt zo'n kietellach, die nog dagen erna op kon borrelen.

Zo zie je maar weer: ik moet echt niet weggaan als hij aan het klussen is! Dan kan ik tenminste de ladder vasthouden, waarschuwingen roepen en lachen. Vooral lachen. 

 

Zonlicht! 

O man!

O die man, die verder gelukkig zo handige man!