Meesje

 

Onze tuin hebben wij niet voor onszelf. Onze buren blijven wel netjes achter de afscheiding maar alles wat kan vliegen komt met grote regelmaat, eh, ja, aanvliegen dus. Vlinders, hommels, bijtjes, vogels... en ze zijn (op muggen na uiteraard) allemaal welkom. 

 

Eén van onze, bij mijn weten, jongste vaste gastjes is Mees. Mees is een pimpelmeesje en is nog maar kortgeleden geboren in een nestkastje van een paar huizen verderop. Mees is eigenlijk dus nog maar Meesje. 

Het is niet mijn gewoonte om een vogel, hoe klein en (dus) schattig ook, een naam te geven maar Mees, Meesje, is een wat apart exemplaar. Een vrije vogel, een brutale vogel zelfs.

Tijdens een waarschijnlijk iets te overmoedige poging tot zelfstandig vliegen is het (ik heb geen idee of Meesje een meisje of jongetje is) onlangs bij ons in de klimhortensia neergestort en kwam zo tussen onze regenton en het raam terecht. 

Deze pechvogelcrash leek gelukkig pijnloos verlopen te zijn. Ik zag geen lam vleugeltje, hoorde geen paniekerig gefladder, dacht alleen een “Heb ík dat weer!”-uitdrukking op het mezengezichtje te zien.

Eenmaal hersteld van de schrik (of was het toch wat lichte schaamte vanwege het gestuntel?) keek Meesje om zich heen en ook, behoorlijk vrijpostig vond ik wel, zomaar bij ons naar binnen. Kennelijk zag het daar iets wat het wel aantrok want voor ik er erg in had, fladderde Mees, nog steeds wat onbeholpen maar totaal niet gehinderd door het vliegengordijn, het huis in. Recht, nou ja, min of meer recht, op de boekenkast af. 

Met deze actie stal Meesje mijn hart. Een vogeltje, niet zijnde een onhygiënische duif, dat niet naar een plant, niet naar een stoel of tafel maar naar een boekenkast vliegt: ik werd er gewoon “Ach, kijk nou, wat schattig, en bij mijn Agatha Christie-boeken ook nog, wat een goede smaak!” van. 

Ik maakte een (helaas wat onscherpe) foto en heb Meesje daarna toch maar zachtjes naar buiten begeleid. Het kwam namelijk bij mij op dat het niet zozeer op mijn spannende detectives af was gekomen maar misschien in het logo van de uitgeverij een soortgenoot dacht te herkennen. En zou dat dan een verstoord zelfbeeld op kunnen leveren met een getraumatiseerde rare vogel tot gevolg? Mees had zo gebiologeerd zitten kijken...
Of had het beestje trek gekregen en ging het in het mezenbreintje van honger naar wurmen en van boeken naar boekenwurmen?  
Hoe en wat dan ook: "Hup kleintje, het was gezellig maar nu weer de tuin in met jou."

Meesje had wat overredingskracht nodig; het was totaal niet bang voor mij en even, heel even, leek het mij wel leuk om een huismees te hebben. Maar nee... ik hield het vliegengordijn opzij en: "Dag Meesje, de groeten aan je ouders!"
Eenmaal buiten keek Mees nog een keertje om en toen was het vogeltje weer gevlogen. (Voor zover je dat nog wat onbeholpen gefladder vliegen kan noemen.)

Weg richting het ouderlijk nestje. 

Of een andere boekenkast.