Guilty pleasures

 

Een heimelijk pleziertje. Iets waar heimelijk van genoten wordt. Beschamend pleziertje zelfs. Wel direct met “onschuldig” erbij: onschuldig pleziertje dus. 

Iets waarvan je geniet en waarover je schuldig voelt dat je ervan geniet. 

 

Allemaal beschrijvingen op internet van “guilty pleasures”. Wat mij betreft dekt geen van die beschrijvingen de lading. Heimelijk suggereert dat het om iets stiekems gaat, iets wat geheim moet blijven, zeker niet zomaar rondgebazuind wordt. Terwijl er op datzelfde internet lijsten vol met guilty pleasures te vinden zijn.  

En waarom zou je je schuldig voelen over iets wat je leuk vindt? (Oké, bepaalde uitzonderingen daargelaten.) 

  

Mijn definitie van guilty pleasures, in ieder geval van die van mij, zou zijn: pleziertjes waarvan ik geniet en waarover een ander zich vervolgens verbaast. 

Zoiets. De woorden “schuldig” en “heimelijk” zijn daarop niet van toepassing. 

 

Ik zal er een paar noemen: 

 

Eén van mijn favoriete uitjes is met een volle auto naar de stort gaan. Ik vind het zo bevredigend om na een opruim-/uitzoeksessie dingen weg te kunnen gooien. Niet eerst een paar weken ergens in een hoek bewaren maar zo snel mogelijk dumpen. Dat het er op zo’n afvalcentrale niet altijd lekker ruikt en dat er strenge meneren rond kunnen lopen die “Nee, nee! Dat hoort niet in die bak! In die ándere!” roepen, neem ik op de koop toe. De voldoening om daarna met een lege auto naar een opgeruimd huis te rijden is heel groot. 

 

Actiefilms kijken. Actiefilms voor de tweede, derde, nou ja, meerdere malen kijken. Om de een of andere reden verwacht “men” dit niet van mij, maak ik de indruk fan van “serieuze” films te zijn. Dan ben ik ook wel, maar lekker ongecompliceerd (en dus absoluut niet guilty of stiekem) genieten doe ik van een dvd uit series als Mission Impossible, Oceans Eleven (enzovoort), Die Hard en Jason Bourne (Matt Damon!). 

 

Een snee brood, het liefst een kapje, met dik boter en hagelslag (extra puur) en dan soppen in zwarte koffie: heerlijke pleasure. Als kind kon ik er al van genieten, al was de hagelslag toen nog gewoon puur en zat er melk (bah!) in de koffie. In het weekend ontbijten we altijd uitgebreid en mijn standaardafsluiting is dan nog steeds zo’n boterham. (Inclusief, net als toen, over mijn kin druipende koffie.)

 

Een afspraak die verzet wordt. Verzet, niet afgezegd en dan het liefst door de andere partij zodat ik “vrij van schuld” ben. Vrij van schuld tussen aanhalingstekens omdat de reden altijd wel begrijpelijk is en ook wel omdat ik in de meeste gevallen de genietende partij ben. Zomaar onverwacht een paar uur “vrij”: dat is heel veel pleasure.  

(NB Dit is geen, ik herhaal: géén, aansporing om met mij gemaakte afspraken nu massaal te verzetten! Dit is eerder een geruststelling voor als het toch een keer moet: echt, het is geen ramp 😇)  

 

Ik loop liever in een bouwmarkt rond dan in een kledingzaak. Met deze “onthulling” scoor ik negen van de tien keer stomverbaasde en ongelovige reacties. En niet alleen van vrouwen. Van kledingzaken krijg ik keuzestress en in een bouwmarkt krijg ik zoveel ideeën om ons huis nog gezelliger/praktischer/mooier te maken. Bovendien hoef je in bouwmarkten niks te passen. 

Mijn guilty pleasures op muziekgebied zijn (o.a.) Barbra Streisand, The Carpenters en Elvis Presley. En dan mee"zingen" natuurlijk. En, zeker bij Elvis, ongecontroleerd dansen.

 

Halve (telefoon-)gesprekken opvangen en de rest van het verhaal er zelf bij fantaseren. Hopen dat iemand op die manier over haar/zijn eigen guilty pleasures vertelt.

Of rechtstreeks aan mij natuurlijk 😉 

{{subtiele hint}}