Vier keer raden wat ik dacht toen ik laatst kerstartikelen in de winkel zag liggen. Niet in één winkel, in meerdere zelfs.
Kerstartikelen, ja! In september al! Ik ben nog aan het wennen aan pepernoten in september!
Ik zal het wat gemakkelijker maken: dacht ik
B. "Ah... Kerst...."
C. "Ik wil nog geen kerst, ik wil nog geen winter; ik wil eerst herfst. Heel veel herfst!"
D. "Wat zouden we ook alweer eten?"
Ik ben een herfstmens. Altijd al geweest. De lente is ook fijn maar de herfst is veruit mijn favoriete seizoen.
Ik kan prima zonder de hitte van de zomer (zeker van de afgelopen zomer), ben een te grote koukleum voor de winter. Ik houd van de herfstkleuren, die speciale, bijna kruidige geur, het gezellige van steeds vroeger inzettende schemering en ik geniet ervan als de temperatuur buiten toch nog meevalt. Ik vind het heerlijk om op slippers en in korte broek te lopen maar mijn dikke vesten, die lekker fluffy sokken zitten mij minstens zo lekker.
Soep smaakt mij beter in de herfst en als ik op de bank binnen lig te lezen, word ik daar minder afgeleid dan in de tuin waar onkruidjes geplukt willen worden en vogels fotogeniek van het koekje bij mijn koffie snoepen. En binnen zijn er geen bijtjes en vliegen die op mijn cocktail glas sap afkomen. Niet in de herfst tenminste.
Ik kom na een wandeling veel liever met rode wangen van frisse kou dan van hitte thuis en ik vind paddenstoelen mooier dan zonnebloemen, krijg liever een eikel op mijn hoofd dan een eikenprocessierups.
Doe mij maar een herfststorm in plaats van een hittegolf.
En bij dit alles: mijn verjaardag valt in de herfst.
Dus: vier keer raden wat ik dacht.
Misschien heel verrassend, ik had het zelf in ieder geval to-taal niet verwacht.
Ik dacht het allemaal.
Ik dacht A., B., C. èn D.
Iets preciezer: ik dacht eerst A., daarna C. maar toen, weliswaar niet meteen erachteraan maar wel snel, zeker voor een herfstmens, ook B.
"Ah... Kerst...." Ja.
(D. kwam heel veel later en had weinig met die uitstalling in de winkel te maken.)
Hoe kan het? Toch ook B. En dan niet ontstemd maar bijna verlangend.
Ik weet echt niet hoe ik erbij kwam, hoe ik er zo vroeg in het jaar (half september! Ik ben nog niet eens jarig geweest!) bij kwam.
Ik heb geprobeerd me ertegen te verzetten. Tegen een vriendin geklaagd hoe belachelijk was om nu al kerstballen te zien. Maar mijn verontwaardiging was toch geforceerd. Het beeld van onze woonkamer in kerstsfeer bleef opborrelen.
Misschien kwam het door de make-over die wij ons huis onlangs hebben gegeven en ben ik nu benieuwd hoe nóg gezelliger het met kerstversierselen zal zijn? Misschien kwam het omdat we besloten hebben om dit jaar een beginnetje te maken met een kerstdorpje (wel met lichtjes maar niet knipperend en zeker niet met een muziekje) en het mij zo leuk lijkt om daarvoor te shoppen.
Nogmaals, ik weet echt niet waarom ik "Ah... Kerst...." dacht. Nu al. Ik vind het zelf heel, heel raar. Maar ik dacht het wel.
Sterker nog, ik dacht het zelfs tijdens die heerlijke herfstwandeling die ik vanmiddag maakte.
Of ik er zelfs een kerstliedje bij neuriede?
Misschien wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten