Als ik aan het wandelen ben, kan ik me soms wat ergeren aan mensen die voor mij lopen en met iets te luide stem aan het bellen zijn. Dan zet ik mijn luisterboek maar wat harder en probeer ik ze zo snel mogelijk te passeren.
Maar soms... Soms doe ik dat alles juist niet... 😉
"Wie? Dat vriendje van mijn dochter? Nee, die relatie is allang voorbij. Ach, dat was niks voor haar. Vindt zij nu ook, hoor.
Heel af en toe, hij woont hier in de buurt.
Toevallig stond hij een paar maanden terug voor de deur. Ik was stomverbaasd, ja.
Hij vroeg of wij nog een vlag hadden en of hij die kon lenen. Ik dacht dat het voor een feestje was, dat iemand geslaagd was of zo. Dus ik haalde dat ding uit de kast en vouwde het wat half open. En weet je wat hij zei?
O meid, je gelooft het niet!
Hij zei dat dat niet de goede was!
Niet de goede ja. De verkeerde, zei hij zelfs.
Ik snapte het ook niet maar voor ik iets kon zeggen, zei hij dat hij dat hij een omgekeerde wilde, zo eentje met het blauw bovenaan, niet het rood. Hier kon hij niks mee.
Nou, als ik niet al wist dat hij de slimste niet is, had ik ook gedacht dat hij een grapje maakte.
Nee, geen leuk grapje, je weet wat ik van die ondersteboven vlaggen vind.
Natuurlijk heb ik hem niet wijzer gemaakt. Ik zei alleen iets van "tja jammer dan" en heb die vlag gauw weer opgeborgen voordat hij op het idee kwam om het ding om te draaien.
Ach, waarom er veel woorden aan vuilmaken? Laten we zeggen dat dit mijn manier van actievoeren was. Mijn dochter kwam niet meer bij toen ik het vertelde!
Hahaha, ja mooi toch!
Inderdaad! Wie had dat gedacht, ja, dat je met dat jong toch nog zou kunnen lachen."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten