Ga toch fietsen!

"Dankzij oplettendheid van een fietser bleef vanmiddag de bestelbus van een automobilist (47) onbeschadigd. De chauffeur reed voor de fietser uit op een smalle straat en remde vervolgens plotseling.

Betrokken fietser kon de auto gelukkig op tijd ontwijken. De chauffeur had in zijn haast om een pakketje af te leveren verzuimd in zijn spiegels te kijken."

 

 

"Een 68-jarige automobilist reed bijna een fietser aan op een rotonde. De fietser, die op tijd geremd had, was slechts licht geschrokken omdat, zoals zij aangaf, het helaas vaak voorkomt dat automobilisten niet (goed) opletten op rotondes. De automobilist had geen voorrang gegeven en bovendien te hard gereden."

 

 

Berichten als deze zullen nooit zo, niet met deze bewoordingen in het nieuws verschijnen. Omdat het (net) goed gegaan was en ook omdat de focus vaker ligt op wat de fietser (mogelijk) fout heeft gedaan dan op de rol van de automobilist.

Stel dat het slecht was afgelopen, dan waren deze voorvallen totaal anders in het nieuws gekomen.

 

 

"Vanmiddag is een fietser (66) achterop een stilstaande auto gereden. De geschrokken automobilist verklaarde dat hij de fietser niet had kunnen zien.

Er komen steeds vaker ongelukken voor waarbij ouderen op elektrische fietsen betrokken zijn."

 

"Een zeventienjarige scholiere raakte gisteren licht gewond nadat zij op een rotonde was aangereden door een auto. Het meisje had waarschijnlijk niet duidelijk richting aangegeven waardoor de automobilist niet op tijd had kunnen remmen."

 

 

Herkenbaarder, hè? De verschillen zijn duidelijk. Ook al kloppen de feiten, door het weglaten van behoorlijk belangrijke details en omstandigheden (dat busje dat plots stil stond, de automobilist die te hard reed ) en door zomaar een niet relevante opmerking (over ouderen in combinatie met e-bikes) en zelfs een aanname in het bericht te verwerken (het meisje had waarschijnlijk geen richting aangegeven) wordt de indruk gewekt dat het (weer) de fietser is die niet had opgelet.

Ik weet heel goed dat er onvoorzichtige fietsers zijn en ook wel oplettende automobilisten maar om zo de focus op de mogelijke (!) schuld van enkel de fietser te leggen, vind ik niet oké.

 

Misschien dat het zou helpen als automobilisten zelf (vaker) zouden gaan fietsen. Zodat zij zelf kunnen ervaren hoe kwetsbaar je dan bent.

Hoe je kan schrikken van een auto die wel voor je remt maar dat pas op het laatste nippertje doet.

Hoe lastig, bijna gevaarlijk, het is om op een rotonde je hand uit te steken omdat je je evenwicht moet bewaren voor het geval die automobilist naast je toch afslaat.

Hoe nonchalant chauffeurs uit hun auto kunnen stappen zodat je als langsrijdende fietser opeens met een openslaand portier geconfronteerd wordt.

Misschien zou het ook helpen als verslaggevers van ongevallen dan ook (vaker) op de fiets stappen. Zodat zij zelf kunnen ervaren dat je als fietser kan uitkijken wat je wil maar dat dat niet altijd genoeg is. Misschien dat zij dan wat zorgvuldiger en vollediger hun verslagen schrijven.

Tegen deze mensen zou ik “Ga toch fietsen!” willen roepen. Niet boos en bij wijze van verwensing maar vriendelijk doch dringend: “Ga toch alsjeblieft wat vaker fietsen!”.

 

Als het zou helpen zou ik dat doen, dat roepen. Maar ik ben geen goedgelovige naïeveling, ik ben wel een bij tijd en wijle gefrustreerde fietser.

De persoon uit het eerste stukje was ik namelijk zelf. Ik ben een paar dagen geleden inderdaad bijna op een bestelbus geklapt omdat die zomaar opeens stevig afremde. De chauffeur moest wat afleveren en netjes parkeren kostte kennelijk te veel tijd.

Over een rotonde rijden is en blijft ook voor mij een kwestie van kijken-kijken-kijken en niet verwachten voorrang te krijgen. Desondanks ben ik een keer toch aangereden. De auto schampte mij op een haar na maar ik kon genoeg uitwijken om net niet van mijn fiets te vallen. De reactie van de chauffeur: “O sorry hoor, ik dacht dat je afsloeg.” En op mijn “Maar ik reed toch gewoon rechtdoor; ik stak mijn hand toch niet uit?” antwoordde hij dat fietsers immers nooit hun hand uitsteken.

 

“Ach man, ga toch fietsen!!”

 

Ja, toen zei ik het wel heel boos en bij wijze van verwensing.

Nou ja, ik formuleerde het wat steviger, iets met een nare plek waar hij naar toe kon lopen.

O, en het kan ook zijn dat ik geen "man" zei. Misschien alleen een bepaald deel van een man?