Gewoontes

Redelijk lang, toch nog bijna twee jaar, heb ik elke week een blogpost geschreven en toen stopte ik ermee. De reden? Redenen? Excuses?

De weken werden plots korter.

Ik was druk met andere dingen.

Het was een gewoonte geworden en ik vind aan de ene kant gewoontes nuttig en vertrouwd terwijl ik er aan de andere kant wat wars van ben omdat het tot sleur kan leiden.

Toen bedacht ik weer een andere, een derde kant: het schijnt, zo las ik ergens, goed voor je brein te zijn om bepaalde (goede, met de slechte zou ik zo snel mogelijk kappen) gewoontes om te gooien. Dat hoeft niet voor altijd en heel spectaculair, gewoon iets eenvoudigs wat anders dan anders doen om je brein te kietelen en zo te trainen.

Zoals af en toe met je andere hand je tanden poetsen, de vaste ochtendwandeling een keer na het avondeten, een dag (of een halve) zonder telefoon op stap, met je hoofd op het voeteneind van het bed slapen (voor de alleenslapers, in het andere geval een goede afspraak met je bedpartner maken), een andere route in de supermarkt lopen en/of niet meer elke week bloggen dus.

 

Maar hoe goed het ook is voor je brein, ik zou er wel wat zorgvuldig mee zijn, met dat omgooien. Je moet er zeker bij blijven opletten, zo weet ik uit eigen ervaring. Ondanks dat dit mijn imago wat kan schaden (of niet als je mij wat beter kent), deel ik deze ervaring hierbij onder het motto van lees, leer en, vooruit, lach ook maar als je het niet laten kunt.

 

Eén van mijn gewoontes is om, bij onze wekelijkse gang naar en van het zwembad, mijn zwemtas op de heenweg bij mijn voeten te houden en op de terugweg achterin de auto te leggen. Vraag me niet waarom, het is gewoon zo ontstaan. Toen ik me hiervan bewust werd, besloot ik dat een keer anders te doen: ik zou de tas op de terugweg eens niet op de achterbank zetten maar voorin. (Ik zei toch al dat het niet spectaculair hoeft 😉 )

Zogezegd, zo bijna vergeten maar toch nog zo gedaan. We liepen naar de auto, ik iets voor Peter uit, ik hoorde hem de portieren openklikken, stapte in en zette inderdaad mijn tas bij mijn voeten.

Het voelde wat ongewoon. Bijna raar eigenlijk. Het voelde alsof ik wat krapper zat, alsof mijn stoel meer naar voren was geschoven, in ieder geval anders zat dan op de heenweg. Reageerde mijn brein zo op het doorbreken van deze simpele gewoonte?

 

Nee, dit was het effect van weinig tot geen benul van auto’s hebben en daarnaast toch niet goed opletten. Had ik dat wel gedaan of had ik op z’n minst even naar de achterbank gekeken, dan had ik daar een kinderzitje gezien en dan had ik begrepen, al was het dan niet meteen, dat de auto waar ik in was gaan zitten op de onze léék maar beslist niet wás. Nu moest ik het hebben van de geamuseerde blik van Peter die staande naast de juiste auto geduldig (niet eens verbaasd - hij kent mij daarvoor te goed) stond te kijken of en hoe het kwartje bij mij zou vallen. Dat gebeurde heel langzaam met een, zo heb ik me laten vertellen, niet al te intelligente (oké, onnozel is een betere omschrijving) gezichtsuitdrukking en, ja, dat vond hij erg, erg grappig.

Dat dus.

Gelezen, geleerd, gelachen? Laten we het er dan verder op houden dat het brein van degene die zijn auto niet op slot had gedaan ook wel wat oefening kan gebruiken en dat ik het mijne beter moet gebruiken als ik weer eens een gewoonte wil doorbreken. Zoals de gewoonte om een lange poos niet meer te bloggen...