Ik stond voor de bloemenwinkel naar wat plantjes te kijken (ondertussen proberend niet te kwijlen bij de aanblik van bonbons in de koelvitrine er net naast) toen een man met een groot boeket de zaak uitliep.
“Goeie-mooie-morgen!” riep hij vrolijk. Ik wilde bijna teruggroeten maar zag gelukkig bijtijds dat het voor een voorbijganger, kennelijk een kennis, bedoeld was en niet voor mij.
“Zo, dat is inderdaad een mooie morgen! Had je wat goed te maken?” was de weinig originele vraag van zijn kennis bij het zien van de bloemen.
“Ha, nee, het is onze trouwdag vandaag. Zevenentwintig jaar alweer.”
“Nou, gefeliciteerd! Knap trouwens dat je het zo precies weet. Ik moet altijd rekenen en dan zit ik er nog vaak naast. Ben al blij als ik de dag goed heb!”
“Heel eerlijk: ik ben de juiste dag ook vaak vergeten en dan moet ik dat nog lang horen. Maar dit jaar heb ik wel goed op de kalender gelet. Dus straks krijgt ze een dubbele verrassing. Hah!"
Zichtbaar trots op zichzelf hield hij de bloemen als een soort trofee omhoog en kennis knikte gepast bewonderend.
“10 juli dus. Mooi, mooi. Samen met de verjaardag van mijn vrouw.”
“Je vrouw is morgen jarig?”
“Nee, vandaag. 10 juli. Ja, als ik dát zou vergeten! Hahaha!”
“Tien? Maar het is vandaag toch de négende?”
“Eh, nee..." En wijzend op de gebaksdoos in zijn hand: "Dit gaan we zo lekker eten bij de koff.."
“Gisteren... Niet vandáág! O mán! Niet weer, hè! Niet weer!”
"O jee..."
De fleurige trofee ging omlaag.
De schouders gingen omlaag.
Kennis deed moeite om medelijdend te kijken in plaats van te lachen maar de pretlichtjes in zijn ogen waren, zelfs vanaf het afstandje waarop ik stond, duidelijk te zien. Toen wees hij naar de bloemenzaak: “Hee, ze verkopen er ook bonbons!”
“Ja en?”
“Koop je er zo’n doosje bij, kan je er toch nog een dubbele verrassing van maken!"
Als ik die man met de bloemen was, had ik de doos met gebak zo uit zijn handen geslagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten