Tussen de prentenboeken

Midden in de drukke bibliotheek, als op een eilandje in een woelige oceaan, zaten zij samen in een boekje verdiept: een knulletje van een jaar of drie en zijn moeder. Toen ik langs liep zag ik dat het een fotoboek was over de groei van een nog ongeboren baby. Er werd van alles uitgelegd en er werd nog veel meer gevraagd. Van die “Maar hoe dan?”- en “Was dat bij mij ook zo?”-vragen, met dikke vraagtekens erachter.

Op mij had het 't effect van een soort tijdmachine; ik schoot er vele jaren terug in de tijd van.
Samen met een klein jochie op de bank...
Peuterluchtje in mijn neus...
Warm lijfje tegen mij aan...
Kleine babyschopjes in mijn buik...
Ook een fotoboek in mijn handen. En ook van die vragen. “Maar hoe kan de baby dan eten?” en “Kan de baby mij horen?”

Mijn herinneringen begonnen haasje-over te doen. Ik dacht aan die ene babykamer met het wolkjesbehang, de kinderwagen die maar net in de auto paste, aan verjaardagspartijtjes, schoolkampen en de periode (o, man!) waarin oudste het uitgaansleven ontdekte. Ik dacht aan de keer dat jongste, 6 jaar oud, een paar uur kwijt was en die vreselijke angst toen, en aan de eerste keer dat oudste niet meeging met vakantie. Ik dacht aan babytijd, schooltijd en puberteit. Ik dacht aan de huidige tijd en aan die onvoltooid verleden tijd. Ik dacht aan afscheid. Haasje-over, ik zei het al, haasje-over in een bijna duizelingwekkend tempo.

En terwijl ik met een hoofd vol herinneringen wat prentenboeken opruimde, babbelden moeder en zoon op de achtergrond door. “Daar zit de baby niet meer vast, hè!” zei het knulletje en hij wees naar een foto van het doorknippen van de navelstreng. “Ik ben ook los van jou, wij zitten niet meer vast aan elkaar!” Zijn grappig triomfantelijke snuitje was een foto waard. Maar in plaats van te lachen legde zijn moeder haar gezicht op zijn haren.“O nee, jochie,” zei ze. En toen, en het was letterlijk, ècht letterlijk wat ik op dat moment dacht: “Moeders en kinderen komen nóóit los van elkaar. Echt nooit.”