Zo’n gevoel dat ik het liefst weg wil kruipen om een paar dagen later pas weer tevoorschijn te komen, maar ik weet dat dat niet verstandig, niet goed is. En dat het niet zal helpen.
Zo’n gevoel dat ik het liefst helemaal niets wil zeggen, dat ik stil wil zijn omdat ik bang ben dat als ik begin te praten, de woordenstroom misschien niet te stoppen is. De woordenstroom niet en mijn tranen niet. Of, en dat kan ook zomaar, dat er niks uit mijn mond komt.
Zo’n gevoel dat ik het liefst alleen wil zijn. Even niemand om me heen. Omdat dan even iederéén niet bij me is, in plaats van alleen die ene.
Zo’n gevoel.
Deze dagen en vooral vandaag.
2 opmerkingen:
sterkte!
Een kus. Woorden zijn niet nodig.
Een reactie posten