Dat moment dat de vermoeidheid uit je oren lijkt te stromen en je die ene persoon tegenkomt die zegt:
“Hee hallo, hoe gaat het met je?”
En dat je dan antwoordt dat het even niet zo goed gaat, dat je nogal moe bent en moedeloos vooral, en dat zij er twee tellen stil van is en vervolgens reageert met:
“Ach...”
Om daarna uit-ge-breid te vertellen dat zij het ook zó zwaar heeft, dat ze, om maar een goed voorbeeld te noemen, gisteren nog voor de zóveelste keer in de verkeerde rij bij de supermarkt terecht was gekomen waardoor ze bijna, nee zeker, een kwartier heeft moeten wachten en dat terwijl ze zichzelf een lekker middagje lui lezen op de bank had beloofd.
“En ik was er zó aan toe!”
Want ze had dan wel net een heerlijke vakantie achter de rug maar daarna is er toch een flinke stapel was weg te werken en wat dacht je van de strijk? Nee, om eerlijk te zijn:
“Vakantie is ook niet alles, hoor...”
Dat moment waarop ik, als het mij overkomt, me stilletjes maar wel serieus afvraag:
“Zou vijftien jaar gevangenis een erg hoge prijs zijn voor die opluchting als ik haar... op dat moment... gewoon bij haar keel... of hard op haar hoofd...? Zou er zoiets als gerechtvaardigde doodslag bestaan?”
Dat moment: is dat een herkenbaar moment?
2 opmerkingen:
Heel herkenbaar! Of zou je het van jezelf niet in de gaten hebben? Geen idee. Maar misschien dan beter zeggen dat je ervan baalt En dan maar ruzie dan haar op haar kop slaan of bij haar keel grijpt. Ik kom toch liever weer een keer thuis bij je op de thee dan in de koepel of de bijlmerbajes.
Goed weekend.
Leuk gezegd, Berna. Moet wel gniffelen om een Syl in De Koepel...
Een reactie posten