Er ligt een heel gebied tussen vermoeden, het diep verstopt wel weten, en er steeds minder goed omheen kunnen. Tussen “ach, wat wil je ook op die leeftijd?” en “ze gaat nu toch wel èrg, en erg snèl ook, achteruit...”
Er ligt een groot gebied tussen het hierover praten met elkaar en met specialisten. En een zo mogelijk nóg groter tussen dit alles en de niet meer te vermijden diagnose.
Maar oh!
O, deze wéreld sinds die diagnose! Deze o zo nare, grote wereld...
Van Alzheimer.
2 opmerkingen:
Hallo Sylvie,
Ben op je blog terecht gekomen via Francine. Sinds januari loop ik hard en het gaat goed.
Ook ik word geconfronteerd met Alzheimer. Mijn moeder is vorige week opgenomen in een verpleeghuis met een gesloten afdeling. En hoewel ik heel goed weet dat dit voor haar het beste is qua verzorging doet het zeer om mijn moeder zo te zien in een groep met mensen die hetzelfde hebben.
Ik wens je veel sterkte.
Tineke
Hoi Tineke,
Dankjewel voor je lieve berichtje. Mijn moeder woont nog "zelfstandig"; maar voor hoelang? We zitten nu in het traject van 1001 dingen regelen en dat valt niet mee (zoals je ws maar al te goed zal weten).
Voor jou ook heel veel sterkte! En veel hardloopplezier natuurlijk ;)
Een reactie posten