Niks veranderd

Ze legde al kletsend en lachend met de vriendin naast haar boeken op mijn balie en keek me pas aan toen ik “Goedemiddag” zei. Nog voordat ik haar bibliotheekpas scande en zo haar naam kon zien, herkende ik haar al. “Ben jij niet N.? N.K.? Je bent niks veranderd!” en op haar verbaasde bevestiging: “We hebben bij elkaar in de klas gezeten, in de eerste van de middelbare school.” Mijn gezicht zei haar duidelijk niks en ik zag haar graven in haar geheugen. De eerste klas... ik durfde er gif op in te nemen dat zij zich heel andere dingen en heel andere mensen herinnert dan ik...


 De zomer van 1970.
De zomer tussen lagere school en middelbare school. Met een mix van trots, blije spanning en een o-help-wat-staat-mij-te-wachten-gevoel kaft ik schoolboeken in glimmend papier. Ik twijfel tussen het hippe oranje en mijn lievelingskleur blauw voor de vakken die mij het leukste lijken en kies groen voor  het onbekende wiskunde en latijn. Op de radio speelt Mungo Jerry “In the summertime” en de hele bovenverdieping ruikt naar het leer van mijn nieuwe schooltas. Ik kan niet wachten op de eerste schooldag.

De herfst van 1970.
Mijn eerste maanden zitten erop en het gevoel dat overheerst is er een van teleurstelling, van tekort schieten zelfs. Ik ben het enige meisje van mijn lagere school in deze klas en het lukt me niet om aansluiting bij de andere meisjes te krijgen. Zij zijn wel aardig maar zien mij totaal niet zitten en zelfs niet staan. In de klas glimlachen ze nog wel vaagjes naar me maar buiten schooltijd lijken ze mij niet eens te herkennen. Ik haal goede cijfers voor schriftelijke overhoringen en repetities maar verknal hopeloos alles wat mondeling moet. De Les Humphries Singers zingen “To my father’s house” en ik moet voor het eerst van mijn leven een spreekbeurt houden. Ik ben ziek van ellende.

De winter van 1970-1971
Voor Nederlands schrijf ik een opstel met een happy end over een verlegen meisje. Na een mislukte klassenavond ondanks mijn nieuwe maxi-jurk is het een laatste poging om een beetje aandacht van de klassenleraar en de populaire kliek te krijgen. Daarna vertel ik thuis dat Latijn te moeilijk voor mij is en dat ik maar beter naar het Atheneum kan gaan. Wanneer de leraar Latijn, verbaasd over deze beslissing, mij in de veilige omgeving van zijn kantoor onverwacht wat huiswerk overhoort, val ik bijna door de mand met mijn goede antwoorden. Het is de eerste keer op school dat ik voet bij stuk houd en Gilbert O’Sullivan zingt (heel toepasselijk) “Nothing Rhymed”. Ik mag na de zomervakantie naar een andere klas.

De lente van 1971.
Als de klas naar het lokaal voor Latijn gaat, loop ik naar de kantine om wat extra werk voor wiskunde te maken en voor de eerste keer krijg ik wat aandacht van “de” kliek. Aandacht of is het medelijden? Maar wiskunde wordt gegeven door een oude, vaderlijke leraar die ongevoelig is voor hippe kleren en privé-zwembaden. Hij houdt van zijn vak, van multoblaadjes in allerlei kleuren en van grapjes maken met èlke leerling. In zijn lokaal hangen tekeningen van Escher. “Funny, funny” van The Sweet staat een paar weken op nummer 1 en ik verheug me op de zomervakantie. Ik verheug me op de volgende klas met andere klasgenoten en ik beloof mezelf: vanaf het komende schooljaar zal alles anders en vooral beter worden!


“Wie ben jij dan?”, vroeg ze maar toen ook mijn naam geen belletje deed rinkelen verloor ze zichtbaar haar interesse. Ze pakte haar boeken, glimlachte wat vaagjes bij wijze van groet en draaide zich weer naar haar vriendin. “Nee, je bent niks veranderd," dacht ik toen ze wegliep, “jij niet maar ik gelukkig wel.”