Het is goed, nu

We hadden allebei heel andere plannen voor die dag.

Zij zou naar de dagopvang gaan. Weer een extra dag en voor het eerst in die nieuwe groep. Met alleen maar gezellige dames, zo was haar verteld en zij was benieuwd, verheugde zich erop. Ze zou er weer lekker mogen kiezen wat ze graag wilde eten, iets met vis en rauwkost, had ze al bedacht.

Ik zou mijn vrije dag beginnen met een eindelijk wat langere loop dan de vorige keren. Misschien zou ik weer eens naar het bos toe kunnen. Daarna wat poetsen en ruimen in huis omdat dat de afgelopen dagen erbij ingeschoten was en ’s middags lekker bijtanken. In de tuin, met een boek of mijn ogen dicht. Had ik bedacht.

En toen gleed zij uit in de badkamer.
Ging mijn telefoon vlak voordat ik mijn hardloopkleren aan wilde trekken.
En werd het voor ons allebei een heel andere dag.

Het viel gelukkig mee. Er was niks gebroken, er waren geen hersenen door elkaar geschud, ze was “alleen maar” erg overstuur en in de war. Ze snapte niet hoe het kon gebeuren, ze wist het niet meer en erger nog dan de blauwe plekken en pijn was dat niet meer weten.

“Hoe kon dat nou?”
“Waarom ben jij weer hier?”
“Ik begrijp het niet.”
“Wat moet ik nou doen?”
“Wat voor dag is het vandaag?”

“Een andere dag, mam, een wat andere dag.”
“Wees maar rustig, het is al goed.”

“Ja, een andere dag....”
“Maar is het nu goed?”

“Het is nu weer goed.”

“Goed... Ja. Het is goed, nu...”

Nu. Inderdaad. Nu.