Scheveningen

Scheveningen...

Jaren geleden kwamen we er heel regelmatig op warme zomerdagen. Met twee kleine jongens, de een licht, de ander donker. Schepjes en emmers mee, een bal, een parasol, een grote koelbox tot de rand toe gevuld. Handdoeken, extra t-shirts, petjes tegen de felle zon. Vliegeren, zwemmen en schelpen zoeken. Vis kopen op de boulevard, ijs en patat eten. We maakten er vaak een lange, lome dag van en aan het eind van de dag sjouwden we al onze tassen terug naar de auto, vielen de kinderen achterin in slaap, legde ik mijn zanderige voeten op het dashboard en reed Peter ons rustig weer naar huis.

Het waren mooie dagen. Het werden mooie herinneringen. Zo pijnlijk mooi dat ik lange tijd niet meer naar Scheveningen wilde. Niet meer in de zomer. Tot zaterdag.

Zaterdag waren we samen in Scheveningen, waren we sinds heel lang weer eens op dat strand. Nu dus met ons tweetjes. Met één tas en een klein koelboxje, halfvol. Elk een badlaken en een boek. Wat lezen, slapen, pootje baden in het frisse water. Turen naar het bungyjumpen, een drankje en een hapje in een strandtent. We hebben er een lange, lome dag van gemaakt en aan het eind van die dag liepen we met die ene tas en dat kleine koelboxje terug naar de auto, legde ik mijn zanderige voeten op het dashboard en reed Peter ons rustig weer naar huis.

Scheveningen... Mooie dagen. Mooie herinneringen. 

Scheveningen... Mooie dag.